Na pomoc Hospicjum Cordis

Żyjemy w czasach, gdy wiele wrażliwych osób dostrzega wdzieranie się w naszą współczesność cywilizacji śmierci. Uważa ona eutanazję za godne człowieka rozwiązanie. Wiele osób nigdy na taki krok nie da swojej zgody, uznając to za rozwiązanie nieludzkie, niechrześcijańskie. Dlatego zdumienie budzi fakt, że placówki, które opiekują się człowiekiem do jego naturalnej śmierci, otaczając czułością i zrozumieniem dla cierpienia chorego, a po jego odejściu także rodzinę, mają w Polsce tak wielkie kłopoty.

Jednym z takich miejsc, gdzie liczy się człowiek, jest Hospicjum Cordis z Mysłowic. Lekarze, pielęgniarki, duchowni i wolontariusze podają potrzebującym pomocną dłoń - dzięki temu na zawsze znajdują miejsce w sercu rodzin nieuleczalnie chorych ludzi. To właśnie tu przez ostatnich 15 lat można się było przekonać, że umieranie nie musi wiązać się z bólem.

- Hospicjum jest alternatywą eutanazji. Od 1990 r. sprawujemy opiekę w domach chorych - mówi Grabowska-Markowska, dyrektor mysłowickiego hospicjum. - Człowiek nigdy nie poprosi o śmierć, jeżeli ma przy sobie drugiego człowieka.

Od lutego 1994 roku Społeczne Towarzystwo Hospicjum Cordis uruchomiło pierwszy w Polsce południowej oddział stacjonarny dla chorych umierających z powodu choroby nowotworowej pod nazwą: "Gościna Serca Św. Teresy od Dzieciątka Jezus - Zespół Opieki Hospicyjnej przy Społecznym Towarzystwie Hospicjum Cordis".

Z roku na rok po pomoc do ludzi szczerego serca zgłaszało się coraz więcej osób.

Śmierć jest jak burza. Jest prymitywna, chaotyczna, to siła natury. Sieje spustoszenie w naszym życiu. Podobnie jednak, jak kiedyś odnalazłem ciszę w samym środku huraganu, tak samo można odnaleźć pokój w chaosie, w cierpieniu i pośród ciemnych, samotnych nocy. Można odnaleźć spokój w każdej śmierci. Można go odnaleźć tylko wtedy, kiedy usunie się wszystko inne. Kiedy uwolni się gniew, nienawiść, niespełnione uczucia, zostaje jedynie pokój. Będąc w pokoju z samym sobą, można umierać w oku cyklonu - takie właśnie myśli Davida Kesslera z jego książki pt. Śmierć jest częścią życia. O prawo do godnego umierania słyszą chorzy i rodzina.
Tak jak inne polskie hospicja, także mysłowicka placówka boryka się głównie z problemami finansowymi i zmaga z biurokracją. W dodatku w 2005 roku katowicki sanepid stwierdził, że mysłowickie pomieszczenia Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, czyli zespołu opieki hospicyjnej przy Społecznym Towarzystwie Hospicjum Cordis, nie spełniają ustawowych wymagań. Chodzi głównie o stan pomieszczeń i urządzeń. Dlatego powstanie nowego domu dla Cordis stało się potrzebą chwili. Trwają starania o wybudowanie nowej siedziby.

Najpierw szukano miejsca, potem - pieniędzy. Ci, którzy umieją zmagać się ze śmiercią, są czasem bezsilni wobec biurokracji, złej woli czy znieczulicy decydentów. Na pomoc ruszyły im osoby nie tylko wielkiego serca, ale i autorytetu. W skład Komitetu Budowy Domu Hospicjum Cordis weszły takie osobistości, jak profesorowie Tadeusz Sławek, Ewa Małecka-Tendera, Marek Szczepański i Jerzy Buzek, a także dyrektor hospicjum Jolanta Grabowska-Markowska i inż. Tadeusz Burzec. Od 2007 roku przedsięwzięciu patronuje wojewoda śląski.

Dziś nowe hospicjum powstaje w Katowicach Janowie przy ul. Ociepki. Stara się o środki unijne, organizuje liczne imprezy i kwesty. Kto miał szczęście i dopchał się przez tłumek parafian ze święconką - ten przed katowickimi kościołami w ostatnią Wielkanoc mógł kupić jajko ozdobione przez wolontariuszy, zbierających w ten sposób datki na hospicjum. Kto tego nie uczynił, ma jeszcze szansę pomocy hospicjum, przekazując na nie 1 proc. swego podatku.

**Przekaż 1 proc.

Wypełniając PIT wpisz:
Społeczne Towarzystwo Hospicjum Cordis oraz numer KRS: 0000040314