Emocje naszej klasy

Ujawniła to telewizja TVN. Następnego dnia wicepremier Waldemar Pawlak nazwał to niecenzuralne słowo emocjonalnym sformułowaniem i zacytował fraszkę Jana Sztaudyngera: Słowa wykwintne, słowa piękne bledną, wobec prostego, które trafia w sedno.

Umiejętność trafiania w sedno posiadł też ukraiński minister Jurij Łucenko, który spędził pół dnia w areszcie lotniska we Frankfurcie nad Menem. On i jego 19-letni syn, każdy z nich mając po 3 prom. alkoholu we krwi, dali upust swoim emocjom, nazywając policjantów nazistowskimi świniami i rzucając w nich telefonami komórkowymi.

Klasę naszej klasy politycznej poznali też Niemcy przy próbie przeniesienia płaszczy państwa Rokitów z klasy biznesowej do ekonomicznej. Poznali ją też Cypryjczycy, gdy posłowie PiS rozbijali wózki golfowe. Inny poseł PiS umiejętnie przerabiał zjadane jabłka na etanol i po jabłkach jeździł samochodem.

Poseł Palikot spożywał na ulicy małpki, a pan prezydent kupował je w ogromnych ilościach do pałacu. Były prezydent nazywał też stylowo obecnego prezydenta durniem. Takich przykładów ze zbioru wyczynów naszej klasy i klasy krajów ościennych można podać więcej.

Pojęcie klasy politycznej zdewaluowało się ogromnie. Klasa powinna być, przynajmniej według klasyfikacji słownikowej, synonimem kogoś lub czegoś doskonałego, pierwszorzędnego, tymczasem pierwszorzędność nic już u nas nie znaczy, bo taką mamy klasę, jakich wychowawców i uczniów.

Jeszcze niedawno uważaliśmy, że z chamów tylko Lepper się wywodził i tylko Leppera próbowaliśmy ucywilizować. Teraz już wiemy, że słoma z butów wychodzi wszystkim, także politykom. Wykwintność słowna minister Fedak to śmiałe nawiązanie do klasycznego już zwrotu spieprzaj dziadu i dowód na to, że politycy nadal nie odrywają się od narodu, z którego wyszli.