Nie zepsujcie 4 czerwca

Świętowanie to radość, wypoczynek, wolność od trosk i kłopotów, przyjazne spotkania z ludźmi, wspomnienia znaczących wydarzeń, nadzieja na lepsze jutro, odświętne ubranie, obficie zastawiony stół, kwiaty, przemówienia, festyny, defilady, muzyka, sztuczne ognie i mnóstwo innych drobiazgów składających się na podniosły, uroczysty nastrój.

Święto to nie dzień powszedni, roboczy, uciążliwy, kłopotliwy, trudny, zagoniony, zatroskany, nerwowy. Właśnie z powodu tych wielu niedogodności i zmęczenia, psychicznego obciążenia, jakie niesie monotonia codzienności, potrzebne jest świętowanie. Świętowanie ma zawsze coś ze sacrum i ze spoczynku.

Człowiek nie jest przeznaczony do nieustannej pracy, bo jeżeli nie może odpocząć, to cierpi na tym jego godność z powodu utraty wolności. Pracoholicy to ludzie chorzy, podobni do niewolników, w następstwie nieopanowanego, niebezpiecznego nałogu.

Święte prawo do spoczynku, do oderwania się od pracy, do zajęcia się sprawami, na które podczas roboczego tygodnia nie ma czasu, przysługuje każdemu człowiekowi. Wielkie religie świata uważają dni świąteczne za dar Boga, który - jak czytamy w Biblii, w obrazowym opisie stworzenia świata - "odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął" i nakazał zachowywać jako święty i wolny od zajęć dzień szabatu. Chrześcijaństwo przeniosło na niedzielę tygodniowe świętowanie na pamiątkę Chrystusowego zmartwychwstania i również nakłada obowiązek powstrzymania się w nim od niekoniecznej pracy.

Wielkie religie świata uważają dni świąteczne za dar Boga

Święta czy uroczystości cywilne, państwowe, aczkolwiek mają nieco inny charakter, bo odwołują się przede wszystkim do wartości obywatelskich, patriotycznych i mają na celu podkreślenie roli państwa w życiu obywateli, roli historycznych wydarzeń w życiu państwa, upamiętniają ważne osiągnięcia oręża narodowego, wiekopomnych aktów prawnych, wielkie postaci swoich bohaterów, uczonych, pisarzy, wynalazców, to również zawierają w sobie element sacrum i spoczynku.

Sacrum świąt państwowych polega na tym, że czcimy podczas nich wartości niezmienne, stanowiące fundament społeczności państwowej: mądrość, odwagę, sprawiedliwość, uczciwość, poświęcenie, miłość ojczyzny i oddajemy hołd tym, którzy dla dobra ojczyzny poświęcili swoje talenty, wykazali się cnotami obywatelskimi. Stawiamy ich też za wzór do naśladowania. Święta narodowe są zazwyczaj także dniami wolnymi od pracy i budzi niesmak, jeżeli ktoś nie szanuje panujących w tej sprawie zwyczajów.
Dzień 4 czerwca nie jest świętem narodowym w Polsce, a jednak w tym roku będzie uroczyście obchodzony - i to z udziałem wielu najwyższych przedstawicieli państw, zwłaszcza zniewolonych niegdyś przez system komunistyczny.

Był to dzień wygranych przez opozycję częściowo demokratycznych wyborów w Polsce w 1989 roku.
Najlepszą puentą do tego wydarzenia była wypowiedź polskiej aktorki, Joanny Szczepkowskiej, która w swoim wystąpieniu telewizyjnym powiedziała: "Proszę państwa, 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm".

Jak się nie cieszyć, jak nie dziękować Bogu i odważnym ludziom za dobro, którego zwiastunem były te wybory

W tym roku mija dwadzieścia lat od tamtego wydarzenia. Jakże nie świętować takiej rocznicy? Jak nie pokazywać światu tego zwycięstwa nad imperium zła, które przez siedemdziesiąt lat tyranizowało narody i niszczyło ludzką godność? Jak się nie cieszyć, jak nie dziękować Bogu i odważnym ludziom za dobro, którego zwiastunem były te wybory, ewidentnie wskazujące, po której stronie stało polskie społeczeństwo i o jakie upominało się wartości dla siebie i dla człowieka.

Zakłócanie takiego święta, zamiary wykorzystania go do walki o grosz, może jakoś słusznej, ale przede wszystkim do walki politycznej, są niegodziwe, bo nie na czasie i wbrew wielkiej idei solidarności duchowej, skierowanej przeciw zniewoleniu, dzięki której wszelka legalna walka o lepsze warunki życia, także drogą protestów, stała się w ogóle możliwa. Nieodpowiedzialne zadymy niszczą sacrum i wewnętrzny spokój, odpoczynek serca wielkich patriotycznych przeżyć.