Polskie wdowy na ofiarny stos

Ten model znakomicie sprawdzał się na Śląsku: mąż górnik ciężko pracował pod ziemią, a jego żona wcale nie lżej pracowała na powierzchni, wychowując nieraz kilku synów górników, nie marząc o służbowym etacie. Taki wzorzec rodziny wciąż jest żywy i ceniony w naszym regionie.

Zresztą, polscy prawicowi politycy chętnie widzieliby współczesną kontynuację tego modelu testowanego przez dziesięciolecia. Kobieta najpierw rodzi dzieci, zajmuje się domem, a gdy pociechy dorosną - niańczy wnuki. Jak jej zdrowie dopisze, może jeszcze popilnować prawnuki. Ot, wzór prawdziwej Polki. Kobiety, które realizują ambicje zawodowe, wciąż są traktowane jak zdeprawowane baby, które zaniedbują dom, męża i dzieci. W kręgach parafialnych podejrzewa się takie kobiety, że mają w sobie gen... ladacznic.

I oto gruchnęła wieść, że 50-letnie Polki, które spotkało nieszczęście i przedwcześnie zmarł im mąż, nie dostaną rent po swoich mężach. Taką propozycję przygotowała Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych "Lewiatan". Uznała, że półwiekowa kobieta jest na tyle ekonomicznie wydajna, że może wreszcie popracować. Na pytanie, kto przyjmie do pracy 50-letnią kandydatkę bez wykształcenia, stażu i doświadczenia, nic nie mówi. Ale na odebraniu wdowich rent, państwo zyska kilka miliardów złotych. Niepracujące nigdy wdowy, które miały to "szczęście", że ich mąż już jest w zaświatach, mogą spać spokojnie w pustym łóżku. Tym, których mężowie dopiero umrą, pozostanie hinduskie wyjście. Zamiast niehonorowo umrzeć z głodu, powinny spłonąć na stosie z jedynym żywicielem, który odszedł.