Oddajcie bilety Słowakom!

A Żewłakow zaliczył swojaka w Dublinie, łezka kręcąca się w oku na wspomnienie sławetnego rozgromienia San Marino i hymn nucony pod nosem, gdy przed oczami staną obrazy z wiktorii nad Czechami.

Potem przyjdzie kolej na wciąż odbijający się echem w naszej zgnębionej polskiej duszy szalony mariborski słowotok Dariusza Szpakowskiego, pełen cierpienia, bólu i niepowtarzalnego chaosu. Ledwo przebrzmi tembr jego głosu odbijający się w dnie ostatniej butelki, pustej, jak hotel naszej kadry w RPA - z takim zacięciem testowany niedawno przez szefów PZPN i ich małżonki, które w imię futbolowego dobra najwyższego same opłaciły sobie wyjazd na Czarny Ląd - narodzą się egzystencjalne pytania. Co dalej? Jak żyć? Jaki dekoder kupić na mundial? Jaki telewizor? Jak załatwić miesiąc urlopu na przełomie czerwca i lipca 2010 i gdzie wysłać wtedy żonę z dziećmi na wakacje?

Nagle przychodzi refleksja, że to wcale nie koniec, że ziemia nie przestała się kręcić na dobre, a jedynie na moment zatrzymała. I jak to przy biesiadnym stole bywa, gardło ściśnie wzruszenie, i cały świat, który tak nas skrzywdził, znów przytulimy do piersi. I przypomnimy sobie, że jest nadzieja, bo od kilku dni wiemy już kiedy Marcin Gortat popełnia błąd kroków i dlaczego Piotr Gacek ma inną koszulkę niż reszta drużyny, a nawet czym jest dwutakt, a czym podwójna krótka.

Czas leczy rany, ale dopóki nie pokryją ich blizny, piłkarzom powiedzmy stanowcze nie. Takie, które usłyszą, które sprawi, że wreszcie się zaczerwienią: po prostu wszystkie bilety na październikowy mecz ze Słowacją na Stadionie Śląskim oddajmy kibicom naszych rywali!