Czas trzeba opodatkować

Skarbówka uraczyła ich pismem, z którego wynikało, że być może... Ta nieprecyzyjna, ale groźna w swojej wymowie interpretacja wystarczyła, by zniechęcić bielszczan do zorganizowania takiego banku. A idea jest piękna, znana na świecie od blisko trzydziestu lat. Coś, co gdzie indziej funkcjonuje bez przeszkód, u nas już na starcie musi być zatłuczone urzędowym młotkiem.

Pazerność fiskusa nie zna granic. W Katowicach twórcy banku czasu postanowili walczyć z próbami opodatkowania społecznie świadczonych usług - usług z założenia non profit - i zamierzają sprawą zainteresować Rzecznika Praw Obywatelskich. Na mojego nosa, zostaną jednak wkręceni w tryby urzędniczej machiny i niewiele wskórają. Łatwiej bowiem realizować w Polsce zasadę: siedź cicho w kącie, a nie znajdą cię!

Przypomniała mi się przy okazji historia pewnego Ormianina, który osiadł we Frydku-Mistku i, nie mając innego pomysłu na życie, zaczął nosić po miejscowych kawiarniach ciastka z miodem, które piekła jego żona według staroormiańskiej receptury. Na cześć córki nazwał je marlenkami. Wyrób posmakował Czechom i dzisiaj Ormianin ów jest milionerem, ma ogromną, nowoczesną fabrykę ciastek, rozsyła marlenki po całej Europie (w Polsce też je znajdziecie). Zapytany, czy udałoby mu się nad Wisłą, odparł, że nie. Pierwsze ciastko aresztowałby u nas sanepid, a właściciel lokalu, który by je wystawił, dostałby grzywnę, jak stąd do Ostrawy.

Oba nasze kraje są w Unii, a mimo to wszyscy twierdzą, że u sąsiadów interesy robi się lepiej i łatwiej. Banki czasu też mają się nad Wełtawą dobrze. Przypadek?