Nawet długie życie jest krótkie

Nawet to długie z pozoru życie będzie w sumie krótkie. Bo co to jest sto dwadzieścia, czy sto trzydzieści wiosen, urodzin czy zim?
Co rusz ktoś mnie ostatnio zaprasza na jakiś benefis, jubileusz czy inną okrągłą rocznicę: pracy, życia, twórczości, ślubu…

I są to ludzie w kwiecie wieku, którym stuknęła co najmniej pięćdziesiątka, a raczej nieco starsi, dużo starsi, bardzo dużo starsi. Jak to możliwe, że przekroczyli pięćdziesiątkę albo są już grubo po? Co dopiero chodziliśmy razem do szkoły, głupoty nas się trzymały, umawialiśmy się na randki, planowaliśmy karierę, snuliśmy plany życiowe, takie wręcz niekończące.

A tu, szast-prast, nie zdołaliśmy się nawet obejrzeć, jesień nie tylko za oknem, ale puka żwawo do naszych prywatnych drzwi. Dzieci odchowane, wnuki i prawnuki gramolą się na świat. Powolutku trzeba się będzie zwijać, tym najzdolniejszym spośród nas pora wdrapywać się na chłodne pomniki, a pozostałym rozglądać za ciepłym pledem, bamboszami i gorącą herbatą z sokiem malinowym.
A przede wszystkim cieszyć się z tego, że dziś… nie boli.

Trochę w tym przesady rzecz jasna, chociaż nie do końca. Podobno kiedy człowiek po czterdziestce się budzi i stwierdza, że nic go nie boli to znaczy, że nie żyje. To może jednak lepiej, żeby coś nas przynajmniej strzykało w kościach?
Tadeusz Boy-Żeleński pisał przecież tak: "Gdy się człowiek robi starszy, wszystko w nim powoli parszywieje".

Nie mamy jednak danych, o jakich rocznikach myślał. Naszła mnie taka jesienna nostalgia, więc trochę marudzę, bo przecież Abraham albo kilkanaście lat więcej, to dopiero środek życia i jeszcze, ho-ho, ile można mieć planów!
Zresztą, plany można snuć w każdym wieku. Zgodnie z zasadą Wisławy Szymborskiej "Dobra rada dla tych, którzy się starzeją: niech zacisną zęby i z życia się śmieją". Ja, dla przykładu, znam panią, która chce przeprowadzić remont całego mieszkania, żeby było ładniejsze na jej dziewięćdziesiątą wiosnę.
Każdego dnia czytamy o tym, że pokonane zostały kolejne bariery długowieczności, a średnia długość życia z roku na rok wzrasta. Może i nasze pokolenie znajdzie się w tej średniej?

Wtedy masowo zaczną napływać zaproszenia na urodziny z okazji ukończenia setki. Będziemy więc jako stulatki i jeść i pić i pląsać do białego rana (mając pod ręką geriavit w kapsułkach i drażetki raphacholinu).
Znam osoby, którym niedługo stuknie taki okrągły, pełny wiek życia i są w znakomitej formie. Intelektualnej także.
Trzeba więc czym prędzej zamienić słowa powinszowań, by móc im niebawem zaśpiewać: "Dwieście lat, dwieście lat, niech żyje żyje nam!"…

Nota bene, dziś znowu słyszałam w radiu, że sześćdziesięcioletnia staruszka została potrącona przez samochód. Staruszka? Dziś to mnie oburza i irytuje, jeszcze nie tak dawno też uważałam, że to wiek sędziwy. Kiedy tak uważałam? Wydaje się, że... wczoraj.

Wykorzystując okazję, proszę uprzejmie wszystkich dokoła, żeby od dzisiaj mówić o takiej pani: niewiasta w sile wieku. Pełna werwy i energii, która może przenosić góry. Może zostać słuchaczką uniwersytetu trzeciego wieku albo napotkać miłość swego życia. I stanąć na ślubnym kobiercu (wszystkiego dobrego, Ewo).

Być dziś w sile wieku to z jednej strony snuć jeszcze plany, z drugiej jednak po cichutku przeglądać strony z nekrologami. Ale to też zależy od podejścia do życia. Byłam niedawno świadkiem roz- mowy obu naprawdę sędziwych pań. Jedna mówi ze smutkiem: "Wszyscy naokoło poumierali, boję się już czytać nekrologi, co otworzę gazetę to znajome nazwisko". Druga odpowiada jej wesoło: "Ja już dawno przestałam czytać, bo z mojego pokolenia już nikt poza mną nie żyje". To była rozmowa pesymistki z optymistką. Ale to kwestia charakteru i podejścia do życia.

PS. Przeczytałam przed chwilą, że tegoroczną Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny zdobyli badacze długowieczności. Możemy więc mieć przed sobą perspektywę jeszcze dłuższą.