Nieuleczalni zboczeńcy

W więziennych realiach są marginesem, dnem, kanaliami, którymi brzydzi się każdy "przyzwoity" przestępca i pomiata nimi jak może, choć słowo "pomiata" jest wyjątkowo subtelne i nie oddaje istoty dyscyplinowania. Przyzwoity więzień to taki, który uważa, że można dopuścić się różnych przeraźliwych czynów, bezeceństw, podłości i okrucieństw, ale dzieci są nietykalne. I to jest prawdopodobnie jedyna cecha przestępców, która budzi naszą sympatię .

Co innego, gdy nadwiślański pedofil znajdzie się na wolności. Tu cieszy się takimi samymi swobodami, prawami, a nawet przywilejami, jak każdy uczciwy obywatel. Polski wymiar - o ironio! - sprawiedliwości robi wszystko, by najbardziej zwyrodniałego gwałciciela ciała i psychiki dziecka dyskretnie skryć między zwykłymi ludźmi. Gdyby taki skończony drań poczuł się napiętnowany, mógłby przecież poskarżyć się do sądu na nieludzkie polskie państwo i żądać zadośćuczynienia. Najlepiej w postaci worka pieniędzy za straty moralne i szargane dobre imię przez 25 lat odosobnienia, rzecz jasna - za niewinność. Na szczęście, incognito, znów może sobie ulżyć na jakimś chłopcu lub dziewczyce.

A jakby posłuchał jeszcze ten drań, jak najwybitniejsze osobistości świata kultury, sztuki i najlepszego wychowania niedawno broniły pedofila ze swoich kręgów (który 30 lat temu umknął amerykańskiemu wymiarowi sprawiedliwości), mógłby uznać, że - w myśl kryteriów przyjętych przez artystów - został absolutnie niesprawiedliwie ukarany i pozbawiony wolności.

Oto jak życie dopisało puentę. Po pierwsze: do sprawy obywatela Polańskiego, który co prawda zgwałcił 13-letnią dziewczynkę, ale przecież tylko "nieletnią prostytutkę", że przypomnę kryteria współobywatela Zanussiego. Po drugie: do uchwalonej ustawy kastracyjnej, którą polski Sejm przyjął dzień przed aresztowaniem reżysera.

To już wolę, by sami więźniowie tatuowali na czole każdego winnego niezmywalny napis "pedofil".