Odchodzenie to jest część życia

Do jubileuszu potrzebny jest bowiem upływ czasu. Zawsze i nieodzownie. Zazwyczaj zatem chodzi o wiek, ale przecież często to nie wiek jest na pierwszym miejscu, co innego bowiem oznacza obchodzić piękny jubileusz związany z datą urodzenia, a co innego z datą objęcia wysokiego stanowiska, urzędu, zyskania prestiżowej nagrody, zdobycia złotego medalu olimpijskiego czy jubileusz upamiętniający jakieś inne, ważne wydarzenie w życiu osoby lub instytucji.

Świętujemy te nasze jubileusze, cieszymy się w przekonaniu, że są one jakimś świadectwem dokonań, osiągnięć, sukcesów. Czasem jest to po prostu dostosowanie się do panujących zwyczajów, bywa jednak, że to autentyczny hołd dla osoby, która zasłużyła swoją postawą, pracą, zyskaną sympatią na taki jeden dzień, w którym wszelkie otoczenie chce jej to powiedzieć, potwierdzić swoją obecnością życzliwość i sympatię.

Przy jubileuszu myśli się o uciekającym czasie, a więc także o odchodzeniu. Odchodzenie jest wpisane w ludzkie życie. Człowiek wchodzi w nie jak na scenę, by odegrać przepisaną mu rolę, ale często sam sobie wymyśla scenariusz.

Dla aktora wejść na deski teatru to sprawa talentu, dość często także układów. Jeden czuje się lepiej w komedii, inny w dramacie, a jeszcze inny w programie rozrywkowym. Wszechstronność zdarza się rzadko.
Życie ludzkie, chociaż przypomina scenę, to jednak wymaga umiejętności dostosowania się do rozmaitych ról, narzucanych przez okoliczności, wydarzenia od nas zupełnie niezależne, a także przez nasze autorskie pomysły, które nie zawsze prowadzą do wymarzonego celu.
Na ogół jesteśmy przekonani, że my sami potrafimy wybrać to, co najlepsze i, niestety, dość często źle wybieramy.

Odchodzenie to sprawa wymiany pokoleń. Jedni ustępują miejsca innym. Gorsi lepszym? Niekoniecznie. Jakość ludzkiego życia można mierzyć wieloma miarami. Dzieci geniuszów nie muszą być geniuszami, a potomkowie ludzi prostych nie mają zamkniętej drogi do wielkości.
W procesie wymiany pokoleń warto mieć świadomość, że na świecie nie ma ludzi niezastąpionych. To prawda, że każdy człowiek jest inny i nawet bliźniacy różnią się między sobą, ale często tych niezastąpionych przerastają ich następcy.

Czasy, w których żyjemy są doskonałą ilustracją potrzeby wymiany pokoleń. Niesamowity rozwój techniki, nowe technologie wprowadzane niemal z dnia na dzień spowodowały, że starsze pokolenia nie zdołały się wystarczająco wpisać w ten świat, który dla dzisiejszej młodzieży i dzieci jest zrozumiały w sposób zupełnie naturalny, nie muszą się go specjalnie uczyć. Dziś to nie rodzice wprowadzają dzieci w wirtualny świat, nie oni uczą, jak się sprawnie posługiwać telefonem komórkowym, jak korzystać z komputera i całego arsenału nowych technik, ale robią to dzieci w stosunku do starszych i robią to z powodzeniem.

Z tego cywilizacyjnego skoku trzeba się cieszyć, ale należy też pamiętać, że człowiek to coś więcej i to o wiele więcej niż najnowocześniejsza sprawność rzeczy martwych, aparatów, automatów, człekokształtnych robotów.

Wartość człowieka nie jest zależna od jego osobistej sprawności fizycznej czy umysłowej. Można być wspaniałym sportowcem, osiągać rekordy, można być cenionym naukowcem, wynalazcą, konstruktorem, znanym i podziwianym dziennikarzem, aktorem, piosenkarzem, ale przy tym wszystkim ludzką miernotą, nie rozwijającą się wewnętrznie, żyjącą na pokaz, zakrywającą pozorami własną wewnętrzną pustkę.

Nawiedzając groby tych, którzy odeszli, mamy okazję odpowiedzieć sobie, czy żyjąc, jak żyjemy, obchodząc kolejne jubileusze swojego życia, zmierzamy we właściwym kierunku.
Musimy się też zawsze liczyć ze zwolnieniem miejsca w życiu czynnym, prywatnym, ale przede wszystkim publicznym, dla młodszych, którzy w myśl zasady, że nie ma osób niezastąpionych, zajmą nasze miejsce, by porządzić sobie światem według własnego rozeznania świata i jego potrzeb.