Wiele postaci, dwójka aktorów

Sceniczna mozaika Cartwrigta układa się w pubie (kawiarni, bistro, jak chcecie), gdzie ludzie wpadają tylko na chwilę. Teoretycznie po to, żeby wypić drinka; w rzeczywistości po to, żeby spotkać ludzi, pogadać, wyspowiadać się, pomarzyć. Albo chociaż popatrzyć.

"Przelotowa" knajpka to idealne miejsce; i do rozładowania frustracji, i wyznania miłości. Bo ta sztuka jest o potrzebie relacji z innymi. Gdyby ją analizować na zimno, składa się z wyznań, nie tyle może banalnych, co po prostu zwyczajnych. Rzecz w tym, że prawdziwe życie to niemal wyłącznie zwyczajne smutki i satysfakcje...

Korezowa publiczność najżywiej przyjmuje scenki rodzajowe, w których para Bułka-Neinert, balansując na granicy szarży, rysuje postacie mocnymi machnięciami pędzla. Pani Wieczne Dziecko, spontaniczni Miłośnicy Elvisa Presleya, podstarzały Playboy czy Nieśmiały Amant pokazani są brawurowym skrótem. Bez wygłupu, choć na granicy karykatury.

Na mnie zdecydowanie większe wrażenie zrobiły jednak postacie z drugiego marginesu ludzkich charakterów; zadziwiająco tragiczne w tym, w gruncie rzeczy lekkim, tekście. Kobieta, która pielęgnuje chorego męża, ale ma już coraz mniej emocjonalnej odporności. Albo ta druga, kuląca się pod spojrzeniem prymitywnego partnera, od którego uzależniona jest jak od kokainy. I on, sycący się upokorzeniem swojej kobiety.

Dobrze się stało, że w Robert Talarczyk zrównoważył śmiech z dramatem, że nie poszedł za apetytem widzów, których łatwiej było kupić żartem niż kilkoma minutami nieszczęścia. Grażyna Bułka i Mirosław Neinert przechodzą zaś z charakteru w charakter, z losu w los, ze śmiechu w zadumę błyskawicznie i w każdym szczególe.