Zmuszone, by wymusić

Wprowadzenie go nie oznacza wcale, że połowa miejsc w Sejmie ma należeć do pań. On tylko oznacza połowę miejsc na listach do głosowania i szansę zdobycia władzy. Mimo to już podniósł się wrzask (co symptomatyczne, ze strony mężczyzn), że parytet... upokarza kobiety. To seksistowskie podejście. Niby dlaczego połowa miejsc zagwarantowanych mężczyznom nie upokarza właśnie panów?

Przeciwnikom parytetu chciałabym przy tym zadać pytanie, czy komuniści w 1989 r. oddaliby władzę w sposób naturalny, gdyby nie zagwarantowano części mandatów stronie solidarnościowej? I dlaczego w powszechnym odczuciu nie nie odbierano tego parytetu jako upokorzenia? Prawda o dzisiejszym sporze jest bolesna: zwyczajowe mechanizmy demokratyczne w naszym kraju powodują od 20 lat, że partie dowodzone przez mężczyzn właśnie ich umieszczają na takim miejscu listy do głosowania, że gwarantuje to awans do politycznej pierwszej ligi. Parytet odbierze wielu mężczyznom tę szansę - i da ją kobietom. Dlatego poczuli się zagrożeni, jak kiedyś komuniści. Wiedzą, że to walka o władzę, a mężczyźni nie chcą jej oddać.

Co żałosne, do chóru przeciwników dołączyły niektóre kobiety. Żyjące w świecie patriarchalnym, aż boją się pomyśleć, że mogłyby sobie dać większe szanse. Potrzeba przeorania kobiecej mentalności i kilku pokoleń Polek, by wiele z nas ośmieliło się zażądać swoich konstytucyjnych praw. W polityce dajmy szansę (czyli parytet) odważniejszym kobietom i powiedzmy im: "Sprawdzam". Być może po wprowadzeniu parytetu wybierzemy nie tę, co trzeba. Odchorujemy to i wyciągniemy lekcję z nauczki. Od tego nasza demokracja na pewno się nie zawali, a jest szansa, że na polityczne zoo będziemy patrzeć z mniejszym obrzydzeniem.