Totalitaryzm totalno-frontalny

Grażyna Gęsicka, szefowa klubu PiS, patrzy tam, gdzie innych wzrok nie sięga i wieszczy "powtórkę z rozrywki". Ruski model demokracji z naszym premierem i jeszcze bardziej naszym prezydentem.
Z tych słów wynika więcej, niż chciałaby posłanka. Bo powrót do przeszłości, jakiego się obawia, to również rozrywka typu PiS-bis. Przecież jeszcze się tam żagiel bieli prezydenta i premiera, którzy nie dość, że z jednej partii, to jeszcze z jednego domu wyszli. Krótka i wybiórcza jest pamięć polityka, a brak myśli - kompensowany najczęściej nadmiarem słów, nadgorliwością i egzaltacją. Szkoda, że pani Gęsicka nie raczyła wyczerpać kwestii "powtórki z rozrywki". Byłaby bardziej wiarygodna, gdyby nie przynudzała o totalitaryzmie, ale wspomniała o fiasku i to nie tylko IV RP, kiedy prezydent meldował prezesowi partii wykonanie zadania, ale i koncepcji "jednego wodza" z Kwaśniewskim i SLD u władzy. Nawet w pretensjonalnym uniesieniu posłanki jest ułamek sensu.

Sens jest taki, że dwa razy się nie udało i tylko w tym kontekście "powtórka z rozrywki" powinna być przestrogą. Nie dla ludzi, bo dla nich plajta lewicy czy państwa braci Kaczyńskich ma wyłącznie znaczenie estetyczne. Gęsicka tak naprawdę grozi Tuskowi i jego partii, rozpieszczonej nierzadko niezasłużonymi sukcesami i łatwością, z jaką rozprawia się z konkurencją. Paradoksalnie bowiem, bezapelacyjne zwycięstwo wyborcze Platformy, może być początkiem jej końca. Z tego szczytu, na który się wdrapie, można już tylko zsunąć się lub runąć. W dół.

Chociaż - patrząc na dotychczasowe, umiejętne skądinąd manewry w politycznej próżni - możemy też dobić do scenariusza z "Undergroundu" Kusturicy. A jak w końcu wyjdziemy spod ziemi, zgodnie stwierdzimy, że posłanka Gęsicka jest politycznym geniuszem.