Komedia romantyczna

W powszechnym lamencie utonął jednak pewien ważny szczegół - gwałt ten miał miejsce już wtedy, gdy ustalano zasady siatkarskiego mundialu, tymczasem krzyk podniósł się dopiero teraz. Pytam więc: dlaczego nie protestowano przy narodzinach tego chorego systemu? Czy czasem nie dlatego, że nie było wiadomo, jaką taktykę przyjmie reprezentacja Daniela Castellaniego?

Chociaż alternatywne scenariusze historii to zabawa dość ryzykowna, to trudno mi uciec od rozważań, czy gdyby nasza kadra przyjęła serbski model i przegrała dwa mecze, uznając, że cel uświęca środki, rzucalibyśmy na nią gromy? Może nasze święte oburzenie na kunktatorstwo ekipy z Bałkanów podszyte jest po prostu zazdrością? Bo przecież w polskiej duszy tkwi pochwała cwaniactwa, szczególnie tego w wydaniu bezkarnym, ale przynoszącym wielkie zyski.

Siatkówka w mundialowym wy-daniu zamieniła się w festiwal obłudy. Zawodnicy udają, że grają, trenerzy udają, że trenują, a kibice udają, że kibicują, podczas gdy wszyscy siedzą nad kartkami papieru i kombinują. Na tym tle reprezentacja Polski odgrywa rolę szlachetną. Mam nieodparte wrażenie, że cały obecny zgiełk stanowi jednak element taniej romantycznej komedii właśnie z biało-czerwonymi w rolach głównych. Ale co będzie, jeśli misja ta okaże się straceńczą i zgodnie z romantyczną tradycją zakończy się klęską? Czy ci, którzy dziś mówią o narodowej dumie, nie zaczną swoich słów przekuwać w krytykę naiwności?

To niestety prawdopodobny scenariusz, bo przecież koniec końców w komercyjnym sporcie wspomnianą na wstępie zasadę i tak zastępuje prawdziwe motto, które mówi, że zwycięzców się nie sądzi, a pokonanych (medialnie) dobija.