Sokołowski: Nie czuję się stary

Po latach gry w Groclinie, a później Polonii Warszawa, występach w Pucharze UEFA wraca pan do Bielska-Białej. Dlaczego?
Chcę pomóc drużynie awansować do ekstraklasy. Nie czuję się jeszcze taki stary, by kończyć karierę sportową (śmiech). Miałem pewne oferty z zespołów z ekstraklasy, ale wybrałem Bielsko, bo dość mam życia na walizkach. Tu mam rodzinę, stąd pochodzę i chcę, by jeszcze można było powiedzieć dobre słowo w Bielsku o mojej grze. Działacze Podbeskidzia chcieli, bym jeszcze w czerwcu wzmocnił zespół, ale miałem ważny kontrakt z Polonią Warszawa i dopiero zimą był możliwy powrót do Bielska-Białej.

Jak z perspektywy Warszawy wyglądała gra Podbeskidzia jesienią? Śledził pan wyniki?
Śledziłem, bo wiedziałem, że prędzej czy później będę w Bielsku znowu grał. I byłem mile zaskoczony na początku tym, że zespół z Bielska wygrywa mecz za meczem. Ale z perspektywy czasu zaskoczenie minęło, bo to po prostu bardzo dobra drużyna. Jej sukcesy nie są przypadkowe. Byłem też na paru meczach Podbeskidzia i gra zrobiła na mnie wrażenie.

Gdzie w tej drużynie znajdzie się miejsce dla Marka Sokołowskiego? Defensywa wydaje się nie do ruszenia. Może w pomocy?
To pytanie do trenera. Skoro chciał mnie w zespole, to jakieś miejsce w drużynie dla mnie widzi. Podczas sparingów pewnie zagram na kilku pozycjach, by sprawdzić, gdzie najbardziej przydam się zespołowi. Jestem uniwersalnym zawodnikiem i jest mi obojętnie, czy będę grał z prawej strony, z lewej, czy w środku boiska.

Wracając do Bielska spotkał pan w zespole znajomych?
Bardziej piłkarzy, przeciwko którym grałem na boisku, jak Broniewicz, Rogalski, Łatka czy Kołodziej, gdy ten występował w Górniku Zabrze. Ale jest Mateusz Żyła, z którym występowałem razem w Groclinie. On wtedy debiutował w pierwszym zespole.
***
Od piątku piłkarze Podbeskidzia przechodzą w Centralnym Ośrodku Sportu w Szczyrku badania wydolnościowe. W poniedziałek wznowią treningi.