Największy sukces to samorząd

W poniedziałek okrągłej rocznicy poświęcono specjalną XXXIII sesję sejmiku, która odbyła się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Śląskiego.

Według socjologa prof. Jacka Wodza wartością minionego 10-lecia jest integracja ziem wchodzących w skład województwa śląskiego przy zachowaniu ich tożsamości. Choć ostatnie lata obfitowały w szereg politycznych przesileń i awantur, kolejne zarządy i radni udowodnili, że śląska samorządność ma się lepiej niż w reszcie kraju. Niewątpliwie największy wpływ na postrzeganie samorządu mieli marszałkowie, którzy wczoraj oddali się wspomnieniom.

Jan Olbrycht - pierwszy marszałek województwa, do tej pory niedościgniony wzór dla następców, niczym wzorzec z Sevres. Fan samorządności. Człowiek ogromnej kultury politycznej oraz wiedzy. Stworzył zespół profesjonalnych współpracowników, z których umiejętności korzystali i korzystają następcy. Podporą zarządu była Elżbieta Stolorz-Kszisz, która nieprzerwanie aż do dzisiaj pełni funkcję skarbnika województwa. Przy niej i Leszek Balcerowicz, były minister finansów, blednie.
Olbrycht wypromował też Elżbietę Bieńkowską, obecną minister rozwoju regionalnego, która w ekipie byłego marszałka odpowiadała za fundusze unijne, zajmując stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego.

Olbrycht w 2004 roku został posłem do Parlamentu Europejskiego, gdzie pełni funkcję wiceprzewodniczącego komisji rozwoju regionalnego. W 2007 roku otrzymał nagrodę "Eurodeputowany roku", co tylko potwierdziło jego wartość.

Na stanowisku w 2002 roku zastąpił go Michał Czarski - typ pozbawionego emocji urzędnika, zamkniętego w ciszy swojego gabinetu. Podkreślał swoją apolityczność. Na stanowisku marszałka kierował się zasadą jak najmniej zepsuć i jak najwięcej dobrego kontynuować po poprzedniku, choć jak przyznał wczoraj doświadczenie uczy, że nie wszyscy w życiu publicznym kierują się tym mottem.
Za największe osiągnięcie swojej kadencji uznał sprawne skorzystanie z unijnych środków.

W Urzędzie Marszałkowskim nie dokonał politycznej czystki. Funkcję sprawował bez fajerwerków skupiając się na administrowaniu. Na plus należy mu zaliczyć rozpoczęcie dyskusji nad modernizacją Stadionu Śląskiego.

Trzecim marszałkiem został Janusz Moszyński. Wspominając okres swoich rządów stwierdził, że stworzony przez niego zarząd padł ofiarą wojennej logiki zastosowanej przez dwa zwalczające się obozy PO i PiS. Ekipa Moszyńskiego miała natomiast idealnie wpisywać się w układ POPiS-owych rządów, które jednak pozostały jedynie nic nieznaczącymi przedwyborczymi deklaracjami.

Moszyński ocenia, że dominacja partyjności nad samorządnością prowadzi do patologii. Dlatego jest zwolennikiem bezpośrednich wyborów marszałków województw.

Do swych sukcesów zalicza m.in. stworzenie planu modernizacji Stadionu Śląskiego i krytykowaną w mediach kampanię promocyjną województwa śląskiego. - Była ona skierowana do mieszkańców regionu, bo najpierw sami się powinniśmy polubić - orzekł. Jego urzędowanie skończyło się po dwóch latach, w 2008 r.

Czwartym marszałkiem, niewiele ponad rok temu, został Bogusław Śmigielski. Wydawać dobrze unijne pieniądze, przebudować Stadion Śląski, przygotować strategię województwa śląskiego do... 2020 roku - to plany marszałka Śmigielskiego jakie przedstawił podczas wczorajszej jubileuszowej sesji. - Po prostu róbmy swoje w ramach obowiązujących możliwości prawnych - stwierdził. - Niestety, marszałek nie jest arabskim szejkiem i nie ma tylu pieniędzy, by zaspokoić potrzeby wszystkich.

Śmigielski wystawiony przez PO na stanowisko marszałka dba o to, by nie wychodzić przed partyjny szereg. Sprawdzianem jego umiejętności będzie m.in. restrukturyzacja ponad 50 szpitali należących do samorządu wojewódzkiego oraz dokończenie modernizacji Stadionu Śląskiego.