Galeria Katowicka: tylko pół roku do otwarcia [NAJNOWSZE ZDJĘCIA]

Pół roku to niewiele, a galeria nadal bez elewacji, a we wnętrzach zachwyca - jeśli ktoś lubi - dizajn a'la surowy beton. Zgoda, przesadzam, ale i tak nie zaszkodzi zamiast marudzić, wziąć się do roboty. Tak oto przyłożyłam ręce do budowy Galerii Katowickiej. Zdaniem Daniela Muca, rzecznika generalnego wykonawcy - firmy Strabag - przypieczętowałam tym samym swoje poparcie dla budowy galerii handlowej w miejscu dawnego dworca i placu Szewczyka w Katowicach. Nie do końca, ale fakt, że z inwestycją się zżyłam: jeśli galeria będzie szpetna, poczuję się współwinna.

Więc trzymam kciuki za budowlańców. Zwłaszcza za pana Staszka spod Szczawnicy, jednego z pracowników firmy podwykonawczej działającej na budowie. Pan Stanisław ze swoim, jakże uroczym, góralskim akcentem, świętą cierpliwością i żelaznymi nerwami uczył mnie tynkowania.

- Tydzień ćwiczeń i się pani przyuczy do roboty - zapowiedział. Musiałabym jednak robić notatki, bo kiedy pan Staszek kazał w prawej ręce trzymać kielnię, w lewej zaprawę, zrobiłam na odwrót. Cóż, na studiach nie uczyli ani murarstwa, ani tego, czym jest kielnia.

Ostrzegłam pana Staszka, że mogę popsuć fragment ściany, który akurat tynkował. Raz malowałam pokój w mieszkaniu, i wyszło jak wyszło: farba zaczęła odchodzić po miesiącu, całymi płatami po dwóch. Po pół roku pokój był w pomarańczowe (kolor farby) i białe (ściana) łaty.
Podobno, stwierdził pan Staszek, nie popsułam, ale kto wie, czy nie złorzeczył, kiedy sobie poszłam. O, złorzeczeń to się na budowie nasłuchałam: na życie, na los, na robotę, na szefa, na wiosnę, która się ociąga, na śnieg, który pada, itp. Oczywiście bez złej woli! Ot, trzeba coś powiedzieć. A na robotę też ponarzekałam i kiedy zgubiłam rękawiczkę, i gdy pchałam taczkę. Przy taczce zwłaszcza na ból krzyża. Ale pchałam ów wózek - w XXI wieku chyba wózek widłowy nadałby się bardziej - wypełniony pustymi butlami po ropie.

- Używamy jej do nagrzewnic, bo część prac, m.in. wykonywanie posadzki, wymaga odpowiedniej temperatury, więc dogrzewamy się - wyjaśnił robotnik, od którego pożyczyłam taczkę. Objaśniał z takim zaangażowaniem, że trzy razy próbowałam mu ją zwrócić i nie przyjmował.

Najlepiej było w dozorze. To znaczy, kiedy stałam i patrzyłam, jak inni robią... Ale na taką fuchę jeszcze nie zasłużyłam, zostałam więc windowym - albo windową - czyli operatorem windy, którą przewozi się materiały między kondygnacjami galerii. Ta moja kursowała między poziomem -1 (tu kiedyś będzie supermarket) a drugim piętrem (pomieści aleję mody ze sklepami odzieżowymi).

Plus pracy na budowie jest taki, że nie ma tu pomieszczeń dla palaczy... pali się wszędzie i przy każdej robocie. A robót prowadzonych obecnie w galerii jest kilkadziesiąt: ostatnie betonowe, mnóstwo prac instalacyjnych, montowany jest dach i wykonywane posadzki. Od większości trzymałam się, dla dobra inwestycji, z daleka. Pozornie panuje tu chaos: panowie z piętra drugiego nie wiedzą, co robią ci z pierwszego. Są miejsca, gdzie żywego ducha nie uświadczysz, ale ludzi na 53 000 mkw. (powierzchnia galerii) jest jak mrówek. A będzie więcej, 2 tysiące, gdy pełną parą ruszą prace wykończeniowe.

*Strajk generalny 26 marca w woj. śląskim
*Bandycki napad na sklep w Mysłowicach ZOBACZ WIDEO
*ZOBACZ luksusowe samochody prezydentów miast. Po co im to? ZOBACZ ZDJĘCIA
*Serial Anna German [STRESZCZENIA ODCINKÓW]