Metanu było o wiele za dużo

W toczącym się procesie winnych katastrofy w kopalni Halemba w 2006 roku wyjaśnienia składało wczoraj dwóch oskarżonych. Nadsztygar wentylacji Damian H. ma zarzut, że niedługo przed katastrofą mimo przekroczenia dopuszczalnych stężeń metanu, nie wyprowadził załogi z zagrożonego rejonu i dopuścił do pracy w warunkach zagrożenia pyłem węglowym.

Początkowo częściowo przyznawał się do winy, tłumacząc, że najpierw powinien był dopilnować wyprowadzenia ludzi z zagrożonego obszaru, potem zaś usuwać samo zagrożenie. Odwołał to jednak na wczorajszej rozprawie, jak stwierdził, po przemyśleniu.

H. podkreślał, że o wysokich stężeniach metanu informował Marka Z., szefa wentylacji. Jak przywołała jego słowa przewodnicząca składu sędziowskiego, Grażyna Stankiewicz-Chimiak - miał mu mówić, że metanu jest "w cholerę" i że taka sytuacja "jest chora".

Z kolei Dariusz D., sztygar odpowiedzialny za zwalczanie zagrożenia pyłowego w Halembie potwierdził swe zeznania, że dyrektor kopalni, Kazimierz D., niedługo przed katastrofą miał się zwrócić do przedstawicieli Mardu o przyspieszenie prac likwidacyjnych, grożąc wręcz wyrzuceniem z kopalni.

Sędzina z pieczołowitością dociekała szczegółów dotyczących zwalczania zagrożenia pyłowego. Chodziło m.in. o ustalenie, w jaki sposób pracowali pracownicy pobierający na dole próbki pyłu.

Z wyjaśnień oskarżonego wynikało, że powszechną praktyką w kopalniach jest fakt, że pracownicy dołowi "podbijają" blachę (jak nazywają w swym żargonie ewidencjonowanie czasu pracowników dołowych) nawet wtedy, gdy pod ziemię nie zjeżdżają. Robią to także pobierający pył, przy aprobacie kierownictwa, by mieć "zaliczoną" dniówkę.

Następną rozprawę sąd wyznaczył na 26 lutego.