Recenzja Fargo – nowa historia może wciągnąć do reszty

Zacznijmy jednak od tego, co już było. Pierwsza odsłona Fargo bazowała na pierwowzorze filmowym braci Coen, przez co widz wiedział czego się spodziewać w kolejnych odcinkach. Owszem, serial bardzo mocno rozbudował bazową historię, przez co wielu z nas było zaskoczonych niektórymi wątkami. To też spowodowało, że filmowa kalka w postaci serialu sprawdziła się znakomicie i zaspokoiła potrzeby nawet najzagorzalszych fanów filmu braci Coen. Jak więc będzie w przypadku drugiego sezonu? Może być dobrze, a nawet lepiej!

Serial przede wszystkim pozbył się tego, co przeszkadzało w odbiorze pierwszego sezonu – legendy Coenów. Nie da się ukryć, że częściowo to dzięki ich filmowi został on zauważony i doceniony (miał 18 nominacji do nagród Emmy, z czego otrzymał trzy statuetki, plus dwa Złote Globy). Dlatego przed scenarzystami postawiono zadanie stworzenia czegoś równie ciekawego i wciągającego i odnosi się wrażenie, że stanęli na wysokości zadania.

Pierwsza odsłona to wprowadzenie w nową historię z kompletnie nowymi postaciami, a co za tym idzie, aktorami. Akcja dzieje się przed wydarzeniami z pierwszego sezonu w miejscowości Sioux Falls w Południowej Dakocie oraz w Luverne w Minnesotcie. Głównym bohaterem jest oficer policji Lou Solverson (Patrick Wilson), który pracuje nad sprawą potrójnego morderstwa w jednym z barów, a które związane jest z lokalnymi gangami oraz mafią. W dochodzeniu pomaga mu jego teść Hank Larsson (Ted Danson).

Zabójcą okazuje się jeden z członków lokalnego gangu, który… no nie jest największym szczęściarzem na ziemi (nie wspominając o jego inteligencji). Nieważne za co się złapie, zawsze zrobi to źle. Pech chciał, że tuż po zabójstwie trafia dosłownie na Peggy Blomquist (Kirsten Dunst), niezbyt rozgarniętą żonę Eda (Jesse Plemons), który marzy o założeniu wielkiej rodziny i przejęciu lokalnej masarni. I to tyle, jeśli chodzi o zdradzenie warstwy fabularnej.

W realizacji cała historia łapie od samego początku. Mamy tą samą dawkę absurdu, suspensu i czarnego humoru co w poprzednim sezonie, gdzie rej wiódł Martin Freeman w roli Lestera Nyhaarda i Billy Bob Thornton jako Lorne Malvo. Twórcom serialu udało się po raz kolejny świetnie pokazać małomiasteczkowe życie gdzieś w środku Ameryki poprzez dość groteskowe, by nie powiedzieć przerysowane mocno postacie. Tak zresztą należy traktować Rye Gerhardta, najmłodszego członka rodziny od lat trzęsących całym miasteczkiem. Tak też należy patrzeć na jego starszych braci Miśka i Bena, jak również wspomnianą wcześniej Peggy Blomquist i jej męża Eda.

Od razu uderza w widza też to, że wszystko, co dzieje się na ekranie, to pewna forma puszczenia oka przez twórców, którzy mimo zapewnień, że historia oparta jest na faktach, nie podchodzą do nich z należytą właśnie powagą. Stąd też Fargo od samego początku należy traktować jako bardzo czarną komedię kryminalną podsycaną dużą dozą brutalności. Trzeba jednak przyznać, że cały scenariusz, co jest widoczne już w pierwszym odcinku, został skrzętnie napisany, a każdy dialog czy zdarzenie, będzie miało swoje konsekwencje w przyszłości.

Dziś, po premierze pierwszego odcinka można odważnie powiedzieć, że Fargo może ponownie okazać się jednym z najlepszych seriali ostatnich miesięcy, jeśli nie lat. Czy tak jednak będzie pokażą kolejne odcinki. Oby więc nie były to miłe złego początki.

Serial Fargo możecie oglądać na platformie internetowej Seriale+ w każdy wtorek dzień po światowej premierze.