Historia pieniądza

Unia Łacińska
To pierwszy nowoczesny eksperyment walutowy obejmujący jednocześnie kilka krajów Europy. W 1865 r. z inicjatywy Napoleona III Francja, Włochy, Szwajcaria i Belgia przyjęły wspólny – wzorowany na franku francuskim – wzorzec swej podstawowej jednostki walutowej opartej o system bimetaliczny. 1 frank lub lir miał być bity z ok. 4,49 g srebra. Z kolei srebro miało być wymieniane na złoto według sztywnej relacji 1:15,5. System utrzymywał się przez 10 lat, sprawiając, że waluty krajów uczestników unii stały się równoważne. Upadł na skutek braku dyscypliny ze strony Państwa Kościelnego, które – bijąc liry ze srebra słabej próby – zmusiło Francję do ich masowego skupu.