Historia pieniądza

Bank Królestwa Polskiego
Powołany w roku 1828 według założeń opracowanych przez Franciszka Ksawerego Druckiego--Lubeckiego, ministra skarbu Królestwa Polskiego. Był jednym z najnowocześniejszych banków centralnych ówczesnego świata, instytucją rządową, ale posiadającą własną osobowość prawną. Mógł emitować banknoty (na zdjęciu niżej widzimy jeden z nich) o wartości nieprzewyższającej kapitału zakładowego – w roku 1828 było to 30 mln zł, w roku 1841 – już 53 mln zł. Bank emitował również monety złotowe – podobnie jak banknoty związane stałym kursem z rublem.
Bank Polski był jednocześnie narzędziem finansowania inwestycji o charakterze strategicznym. Już od 1829 r. wspierał akcją kredytową sztandarowe programy gospodarcze Druckiego-Lubeckiego, w tym inwestycje w górnictwo i przemysł włókienniczy i hutniczy.
Bank Polski prowadził także działalność zbliżoną do banków komercyjnych – udzielał kredytów i prowadził rachunki osób i instytucji. W charakterze banku emisyjnego działał do roku 1870. Już rok wcześniej został podporządkowany rosyjskiemu ministerstwu skarbu – oczywiście w ramach represji po powstaniu styczniowym. W roku 1886 został postawiony w stan likwidacji.