Egalitaryzm i preferencjalizm. Felieton Jędrzeja Lipskiego, redaktora naczelnego „Dziennika Zachodniego"

Przechodząc od lewa aż do skrajnego prawa, z niewielkimi wyjątkami (na szczęście!!!) przedzieramy się przez cały wachlarz skrajności: od rasizmu, szowinizmu, przez mowę nienawiści, aż po kulturę śmierci. Ta ostatnia jest wręcz przerażająca. W tym przypadku tolerancja ma swoje granice. Ideowo można się przecież różnić, nawet pięknie, jak ktoś kiedyś powiedział. Lecz na kulturę śmierci nie ma miejsca.

Kultura śmierci to taki eufemizm określający społeczną zgodę na mordowanie bliźnich. Viktor Hugo napisał dawno temu, że „Ludzkość nie może popełnić samobójstwa”. Czyżby się mylił? Ujmując rzecz w kontekście historycznym, trudno nie dostrzec błędu w tym rozumowaniu. Ludzkość na przestrzeni wieków wielokrotnie rzucała się na siebie wzajemnie w przypływie szaleństwa, wywołując wojny, rzezie i zbrodnie ludobójstwa. Każdy taki okres jednak się kończył i następował po nim czas pokoju, odbudowy, odradzania się i kształtowania wspólnoty społecznej opartej o wyższe wartości. Na nowo spisywano prawa, gwarancje, konstytucje dla życia w pokoju. Podkreślę - dla życia.

Tymczasem pierwsza połowa XXI niesie ze sobą, na niektórych sztandarach, ideologię cywilizacji śmierci. Bo czymże jest proponowanie bezkarnego zabijania nienarodzonych dzieci? W jednym przypadku do 12. tygodnia życia, w bardziej skrajnym aż do końca ciąży? A czymże jest obietnica zapisania w prawach zgody na eutanazję? To, niestety, nie są teoretyczne dywagacje o kierunkach rozwoju cywilizacji. To są hasła wyborcze głoszone przez ugrupowania polityczne startujące w wyborach do parlamentu RP. Niewyobrażalne dla mnie. Licencja na zabijanie. To nie jest żaden film o przygodach znanego agenta, nie superprodukcja hollywoodzka. To nasza rzeczywistość. Zapowiedź końca ludzkości. Cywilizacja śmierci.

Mamy jeszcze moment na refleksję, chwilę na zastanowienie się, czy naprawdę chcemy wybrać tych, którzy propagują prawo do zabijania? Wyobraźmy sobie, że te proponowane teraz hasła staną się prawem. Prawem do zabijania. Mija czas i stajemy się coraz starsi, wchodzimy w jesień życia. Stajemy się społecznie ciężarem. I nagle tracimy prawo do radości z każdego przeżytego dnia. Mamy jedynie prawo, a może obowiązek, by poddać się eutanazji. Brutalnie rzecz ujmując, zostajemy uśpieni. To właśnie znaczy społeczny preferencjalizm.

Jesteśmy w przededniu beatyfikacji rodziny Ulmów. Bezprecedensowego wydarzenia zarówno w życiu Kościoła, jak i całej chrześcijańskiej kultury cywilizacji Zachodu. Ulmowie, ukrywając Żydów, ratując ich przed zagładą, poświęcili wszystko, co mieli najcenniejszego. Zostali zamordowani przez Niemców. Wiktoria, Józef i ich ośmioro dzieci, w tym jedno nienarodzone. Oddali życie dla ratowania życia drugiego człowieka. Nie ma większego poświecenia ponad właśnie to.

Ulmowie stali się symbolem Polaków ratujących Żydów w czasie II wojny światowej. Stali się też symbolem afirmacji życia w duchu chrześcijańskich wartości, wiary, dobra, miłości bliźniego, człowieczeństwa. Spójrzmy, przez ich poświęcenie i ich beatyfikację, na znaczenie życia ludzkiego. Na prawo do życia każdego człowieka. I odrzućmy wciskaną nam ukradkiem, schowaną w hasłach wyborczych, pod płaszczykiem tytułowego, barbarzyńskiego egalitaryzmu, cywilizację śmierci.