Książka "Niech to szlak. Kronika śmierci w górach". Opowiada nie tylko o historii górskich wypadków, pokazuje też piękno Tatr RECENZJA

To książka zarówno dla wytrawnych "tatrołazów", doświadczonych piechurów, który złazili Tatry wzdłuż i wszerz, jak i dla tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z tymi wspaniałymi i owianymi legendą górami.
Znajdziemy w niej mnóstwo informacji - oto pierwszy masowy przypadek porażenia piorunem w historii tatrzańskiej turystyki, oto morderstwa na szlaku, ofiary lawin, mrożące krew w żyłach historie tatrzańskich grotołazów, którzy nie wrócili z jaskiń czy opowieści o niedźwiedziach.

To książka wyjątkowa z kilku względów. Bartłomiej Kuraś zrobił rzecz ciekawą, na pozór prostą. Zebrał informacje związane z Tatrami, od najbardziej tragicznych, wstrząsających wypadków (w tym nawet takich, które pozostają niewyjaśnione do dzisiaj i są owiane tajemnicą, jak choćby śmierć rodziny Kaszniców), po fakty dotyczące fauny, flory, lawin, funkcjonowania Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jest to też książka o ratownikach TOPR-u, ludziach wyjątkowych, którzy niesieniu pomocy i ratowaniu życia oddali swoje serce, a niejednokrotnie życie. Do tego mamy książkę o ludziach Tatr - grotołazach, speleologach i zwykłych turystach.

Wydaje się, że najważniejszym elementem jest to, iż autor przefiltrował historie przez własne doświadczenie. Bartłomiej Kuraś też jest człowiekiem Tatr. Z kart książki wyłania się portret autora, który stara się być dyskretny, wyciszony, profesjonalny i pragmatyczny, kiedy przedstawia nam historie Tatr w pigułce, a jednak nie potrafi ukryć swojej niezwykłej wrażliwości, miłości do gór i ludzi, którzy tym górom oddali serce.

Zaletą książki jest też spora ilość danych statystycznych, trzeba pamiętać, że Tatry odwiedza rocznie trzy miliony turystów.
Jedyną uwagę można mieć do drugiej części tytułu - "kronika śmierci w górach", bo on nie oddaje w pełni istoty książki. To raczej historia życia w górach i poświęcenia się dla nich.