Lekcja szaleństwa w Teatrze Nowym w Zabrzu

Trudno oprzeć się tej refleksji, oglądając "Lekcję szaleństwa" w Teatrze Nowym w Zabrzu, w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza. Akcentując absurdalny komizm sytuacji, reżyser i aktorzy rozgrywają je jednak w poetyce realizmu. W efekcie mamy wrażenie, że to, co się dzieje na scenie nie odbiega od pozateatralnej rzeczywistości.

Spektakl miał być sceniczną kompilacją "Lekcji" i "Szaleństwa we dwoje", pozostał jednak dwiema odrębnymi sztukami, o nieco tylko zmodyfikowanym tekście. W obydwu przypadkach mamy jednak do czynienia z dobrym pomysłem inscenizacyjnym i wyrazistymi postaciami. Co prawda Profesora w "Lekcji" grywały już kobiety, ale Profesor Pauliny Holtz nie jest powieleniem schematu. Jej nauczyciel jest młody, bezkompromisowy, zapalczywy, ale przede wszystkim niecierpliwy. Nie zamierza wzbogacać wiedzy Uczennicy krok po kroku; żąda natychmiastowych efektów. Bez cienia wyrozumiałości, bez uśmiechu. Spieszy się, bo może czeka na niego kolejny etat w prywatnej uczelni, a może ta "ciotka rewolucji" zwyczajnie drażni go nieprzystosowaniem do nowych czasów... Uczennica, w interpretacji Joanny Żółkowskiej, to zaś przedstawicielka tej niechcianej dziś generacji, której wiedza i doświadczenie przegrywają z faktem, że ma więcej niż 30 lat.

Bohaterki pozostają po dwóch stronach pokoleniowej barykady, ale aktorki nie czynią z tekstu Ioneski żadnego manifestu i nie pouczają publiczności co dobre i etyczne, a co nie. Tworzą ekspresyjne, wysmakowane w niuansach postacie, których nastroje falują, a osobowości nie przypominają monolitów. W "Szaleństwie" okazji do gry słów i skojarzeń jest mniej, za to dystans aktorów do wydarzeń większy.
Zabrzański spektakl, choć nie odkrywa nowych teatralnych obszarów, zaleca się rzetelnością wykonania i błyskotliwym aktorstwem.