Straszny dwór na 65. urodziny bytomskiej sceny

Stworzona przez Adama Didura instytucja od pierwszego sezonu była miejscem znaczących wydarzeń muzycznych i pierwszą uruchomioną po II wojnie światowej sceną operową w Polsce. W zniszczonym kraju była też symbolem normalnego życia artystycznego, za którym w 1945 roku tęskniono równie mocno, jak za odbudowaniem wojennych zniszczeń w urbanistyce i gospodarce.

Oficjalnie Opera Śląska zainaugurowała działalność 14 czerwca 1945 roku premierą "Halki" Stanisława Moniuszki. W zespole, już wcale licznym, byli artyści z różnych miast, w tym także ze Lwowa. W święta Bożego Narodzenia tego samego roku, właśnie "Halka" transmitowana była na żywo (po raz pierwszy) na antenie Polskiego Radia.

Dziś w archiwach Opery Śląskiej znajdują się programy i zdjęcia z ponad 250 przedstawień, nie tylko zresztą klasycznych oper, ale także widowisk baletowych, operetek i koncertów. Na scenie w stylowym, stuletnim gmachu Opery Śląskiej występowali wybitni śpiewacy, tancerze i muzycy, odbywały się przedstawienia prapremierowe, repertuaru awangardowego nie wyłączając. A na afiszu stale utrzymuje się około 30 tytułów, co sprawia, że oferta należy do najbogatszych w kraju.

Jak każda instytucja kultury, także Opera Śląska miewała okresy mniejszej aktywności, nigdy jednak nie rezygnowała z ambicji artystycznych. Tadeusz Serafin, dyrektor naczelny i artystyczny Opery Śląskiej od ponad 20 lat, który przeprowadził ją przez meandry organizacyjne związane z transformacją ustrojową, mówi.

- Opera jako gatunek przeżywa na świecie prawdziwy renesans, ale to nie oznacza, że raz na zawsze może pracować w ustalonym schemacie. I my wprowadzamy nowe formy prezentacji. To przede wszystkim widowiska plenerowe i nietypowe przestrzenie teatralne. Wystawialiśmy już pod gołym niebem spektakl dla 10 tysięcy słuchaczy, a w Elektrociepłowni Szombierki zaryzykowaliśmy, jak się okazało z sukcesem, inscenizację "Tannhäusera" Richarda Wagnera. Wkrótce, 25 września, spektakl "Carmina burana", uhonorowany Złotą Maską, pokażemy w katowickim Spodku! Sukcesywnie remontujemy swoją siedzibę, bo choć budynek jest piękny, to niestety, coraz trudniej w nim pracować.
Zmodernizowaliśmy wiele pomieszczeń, mamy nową, kameralną scenę, ale przed nami jeszcze remont sceny głównej - dodaje dyrektor Serafin.

Na swój jubileusz Opera Śląska znów przygotowuje inscenizację opery Stanisława Moniuszki, ale tym razem będzie to "Straszny dwór" w reżyserii Wiesława Ochmana.

Pierwsze przedstawienie planowane jest 5 czerwca, natomiast dokładnie w 65. rocznicę pierwszej premiery - 14 czerwca - "Straszny dwór" zaprezentowany zostanie w katowickim Parku im. T. Kościuszki.

Wiesław Ochman, wybitny śpiewak, reżyser i malarz, o swoich związkach z bytomską sceną mówi ciepło.
- Opera Śląska była pierwszym teatrem, do którego trafiłem na początku drogi zawodowej. Tu uczyłem się właściwie wszystkiego, a trafiłem na wspaniałych i pomocnych ludzi, świetnych pedagogów. Pracowałem w Bytomiu przez trzy sezony jako etatowy solista, a potem zawsze do Opery Śląskiej chętnie wracałem, znajdując tu znakomitą atmosferę - wspomina artysta.

- Teraz jestem reżyserem przygotowanego na jubileusz "Strasznego dworu". Jaki to będzie spektakl? Nie uznaję udziwnionych, pseudonowoczesnych inscenizacji, gdzie za całą scenografię wystarcza kilka błyskających kolorowych świateł. Do opery ludzie przychodzą, by przeżyć piękną ułudę. Sięgniemy do polskiej tradycji szlacheckiej, tak jak tego chciał Moniuszko. Trudność polega na tym, by historię, która wydarzyła się w XVIII czy XIX wieku, przedstawić tak, aby ludzie z XXI wieku mieli łezkę w oku lub serdecznie się uśmiechnęli - zapowiada Wiesław Ochman.