Refleksja na Niedzielę Palmową: Cierpienie zawarte w rozmowach

Cierpienie zawarte w rozmowach…

Męka Pańska to nie jest tylko droga krzyżowa, to nie jest tylko krzyżowanie, ból fizyczny. To cała kaskada wydarzeń, spotkań, rozmów z ludźmi, począwszy od najbliższych Jezusowi Apostołów, których prosił o to żeby razem spożyli Paschę. Kiedy wtajemniczał ich w to, co się będzie działo, kiedy ustanawiał to, w czym my teraz, po wiekach, uczestniczymy, czyi Eucharystię, prosząc ich: to czyńcie na Moją pamiątkę, (…) to jest Nowe Przymierze krwi Mojej, która za was będzie wylana (Łk 22, 19-20) . Już wtedy byliśmy w zasięgu Jego serca. Już wtedy żaden z Apostołów nie był za siebie pewny, że nie zdradzi. A Judasz… Uczynił to nawet znakiem miłości… Zdrada pocałunkiem. Jakiż to ból!

To spotkanie z Piotrem, który tak bardzo się zarzekał, że nawet śmierć z Nim podzieli, a potem wiemy, co się stało.
To rozmowa z Ojcem w Ogrójcu, trwoga konania, tzn. świadomość nieodwracalności pewnych faktów, pewnych wyroków. Gdzie Jezus modli się: Ojcze, jeśli chcesz zabierz ode mnie ten kielich (Łk 22, 42), ale ostatecznie nie moja wola jest najważniejsza, niech się spełni to, co ma się stać.

Potem rozmowa wobec Wysokiej Rady. Jeśli wam powiem nie uwierzycie Mi, i jeśli was zapytam nie dacie Mi odpowiedzi (Łk 22, 67b-68). To byli ludzie którzy wiedzieli swoje, których nie można było w żaden sposób przekonać, więc ta rozmowa była bezcelowa, ale mimo wszystko Jezus z nimi rozmawiał.

Potem rozmowa z Piłatem. Piłat pyta Jezusa, czy jest królem? Jezus mu odpowiada, ale Piłat, chociaż miał władzę okazuje się marionetka tłumu i swoich lęków. Ostatecznie okazuje się, że tak naprawdę jej nie ma, bo gdyby miał władzę to by z niej skorzystał. On się bał o władzę, a to zupełnie coś innego niż władzę posiadać. Jeśli ktoś się boi o władzę, to już w tym momencie ją traci. Bojąc się o swoją władzę, więc zdał się na populizm, mimo tego, że wiele razy powtarzał: nie widzę w Nim nic zasługującego na śmierć (Łk 23, 4). Jakaż zaślepiająca może być iluzja władzy.

I spotkanie z Herodem. Ciekawe spotkanie, gdyż do tej pory Pan Jezus coś tłumaczył tym z którymi się spotykał, rozmawiał z nimi. Wobec Heroda nie powiedział nic, ani jednego słowa. Herod myślał, że ma do czynienia z jakąś marionetką, myślał, że zobaczy jakiś znak, bo wiele słyszał o Nim słyszał. Myślał, że się nieźle zabawi, ale kiedy Pan Jezus nic nie odpowiedział, Herod Nim wzgardził. Jezus nic nie powiedział do Heroda, dlatego że Herod zabił tego, który wskazał na Jezusa, zabił Jana Chrzciciela. A Jan Chrzciciel określił się swego czasu, jako Głos wołającego na pustyni (Mt 3, 3). Jeśli ktoś zabije głos, to nie usłyszy słowa, Słowa, które stało się Ciałem.

I potem może nie tyle rozmowa, chociaż można by też tak to określić, kontakt Jezusa z ludem. To było spojrzenie Jezusa z miłością na nich wszystkich i w odpowiedzi krzyk: Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! (Łk 23, 21). To jest ten sam lud, który wołał niedawno Hosanna Synowi Dawida. Teraz woła: Ukrzyżuj. Jak się krzyczy w tłumie to podobno siebie nie słychać. Trzeba bardzo uważać, żeby człowiek się usłyszał w tym tłumie. Gdyby się usłyszał, to może by się w porę wycofał. Jak się krzyczy w tłumie to emocje biorą górę i trudno o zdrowy rozsądek. To nas może zgubić. Po czasie, gdy wracali, czytamy, że bili się w piersi.

I rozmowa ze złoczyńcami. Jeden łotr mówi drwiąco i mówi drugi, pełen skruchy. Obaj też rozmawiają między sobą. Temu ostatniemu Jezus mówi: zaprawdę dzisiaj będziesz ze Mną w raju (Łk 23, 43). Niezwykłe stwierdzenie. Dla kogoś, kto nie widzi żadnych perspektyw, nagle otwierają się nowe horyzonty. On myślał, że to już jest koniec, a Jezus mówi, że to jest dopiero początek. Dzisiaj będziesz ze Mną w raju.

I na koniec jeszcze rozmowa Jezusa ze swoim Ojcem. To najważniejsze stwierdzenie, które jest dla nas niesamowitą inspiracją, dla nas skazanych na śmierć, bo każdy z nas jest śmiertelny; dla nas bojących się śmierci. Jezus wypowiada klucz do bram życia. To jest klucz na godzinę śmierci, warto nauczyć się tego na pamięć, mimo że tego nie rozumiemy, nie trzeba wszystkiego rozumieć. Ojcze w twoje ręce powierzam ducha mojego (Łk 23, 46), a więc nie w pustkę , nie w rozpacz, nie w nicość, tylko w ramiona Ojca.

Widzimy w tym opisie ból życia, i pokój umierania. W tym opisie możemy odnaleźć siebie w różnych sytuacjach i momentach życia póki ono trwa i pulsuje. Dlatego w Niedzielę Palmową czytane jest samo jądro Ewangelii, żeby w Wielkim Tygodniu poszukać i odnaleźć siebie, poszukać i odnaleźć Jezusa.

Tak bardzo uderzająca jest tu postawa Jezusa, którą można nazwać cierpliwością do ostatka. Ujmujące jest to, że w żadnym momencie, obojętnie z kim rozmawiał, Pan Jezus nie stracił cierpliwości, nie wybuchnął gniewem, nie cofnął się, nie zrezygnował, nie uciekł, nie puściły Mu nerwy. Cierpliwy i pokorny do końca, potrafi być tylko człowiek silny zakorzeniony w Bogu. Ale możemy od Niego ten dar otrzymać, jeśli się w tych dniach i w ogóle w życiu się z Nim zjednoczymy. Jeśli przyjdziemy w tych dniach jak ten Józef z Arymatei po prostu po cichu po ciało Jezusa. W każdej Eucharystii możemy to uczynić.

Życzę żebyśmy przechodząc takie czy inne koleje losu zawsze wiedzieli, że jest ścieżka jest już przetarta, szlak przebyty, że mamy ślad, po którym możemy iść pewnie, nie w lęku i niepewności, tylko po prostu za Nim.

*Chcesz kupić auto w cenie 15-20 tys. zł? Sprawdź najlepsze oferty
*Co się wydarzyło na "Nocy Kobiet" w Spiżu w Katowicach ZOBACZ ZDJĘCIA
*Rozmowy nie przerywają, transmisja danych szybka RAPORT NAJLEPSZYCH SIECI KOMÓRKOWYCH
*Jesteś Ślązakiem, czy Zagłębiakiem? Rozwiąż quiz
*1000 zł na dziecko: JAK DOSTAĆ BECIKOWE? ZOBACZ KROK PO KROKU

ZOBACZ TAKŻE