Romantyczny żartowniś gra i śpiewa

Twoja najnowsza płyta nosi tytuł "Pół na pół" i jest to - o ile się orientuję - szósty krążek... Ile zawiera utworów?

Tak, to prawda, wspomniany krążek jest szóstym wydawnictwem płytowym, ale w latach 1999-2001 na rynku fonograficznym zaistniały jeszcze dwie moje płyty, nagrane pod pseudonimem Max Mario. Co do ilości utworów na krążku "Pół na pół", to jest ich 16, tyle samo ile na poprzedniej płycie z 2008 r., "Co tu jest grane?".

W ostatnim czasie na rynku często pojawiają się nowe płyty. Jak myślisz, czy również twoja znajdzie odbiorców? Czy zostanie zauważona?

O odbiorców się nie boję, ponieważ w swojej 25-letniej pracy artystycznej wszystko, co udało mi się stworzyć kierowałem do szeroko rozumianej rzeszy odbiorców, nawet tych najbardziej wybrednych. Mam na to wiele serdecznych, miłych, ciepłych dowodów, że repertuar jaki proponuję sprawdza się i trafia do słuchaczy. Jednak aby płyta została zauważona, potrzebna jest profesjonalna promocja, wymagająca konkretnych środków finansowych. Samemu trudno jest to ogarnąć, mimo to ja nie narzekam.

Jak możesz scharakteryzować ten krążek? O czym śpiewasz? W jakim klimacie? Czy to bardziej rozrywkowa czy nastrojowa płyta?

To krążek jubileuszowy "25/50", nieco inny niż poprzednie, ale faktycznie pół romantyczny i pół wesoły, na pół zaaranżowany popowo i pół country, czyli z muzyką, z którą wiele osób mnie kojarzy, a także taka jak powiedziałeś, pół rozrywkowa i pół nastrojowa. W niej wszystko jest pół na pół. Tylko ja jestem w całości, prawdziwy i konkretny, bo w rzeczywistości jestem... romantycznym żartownisiem.

Do kogo ją adresujesz?

Mimo że na rynku pojawiło się wiele nowych krążków, to jak widzę adresowane są w dużej mierze do młodszej publiczności. Odnoszę wrażenie, że wiele z tych utworów nie przypomina piosenek? Ja proponuję ładne piosenki, na każdą okazję.

Czyjego autorstwa są te piosenki?

Na płycie są różnorodne kompozycje, wszystkie bardzo cenię. Autorskie spółki Waldemar Parzyński/Andrzej Jastrzębiec Kozłowski, Krzysztof Gabłoński, Katarzyna Szubartowska/Marek Raduli, Janusz Hryniewicz czy moja współpraca z Aleksandrem Wożniakiem to prawdziwa mieszanka wrażliwości muzycznej kierowanej do każdego, kto zechce posłuchać tej płyty.

Jak powstawała ta płyta? Co po kolei się działo? Ile czasu to zajęło?

Płyta powstawała dwa lata. Początkowo miałem do dyspozycji około 30 piosenek. Na zasadzie pewnych przemyśleń, prób aranżacyjnych stopniowo ich ilość malała (co nie znaczy, że do tych utworów jeszcze nie wrócę). W trakcie tej naturalnej selekcji wspólnie z autorami wybraliśmy szczęśliwą szesnastkę. I choć realizowana była w kilku studiach nagrań, całość wspaniale zmiksował Michał Kuczera.

Jakie twoim zdaniem piosenki są najlepsze? Czym muszą się charakteryzować?

Uważam, że nie ma recepty na najlepsze piosenki, to odbiorcy decydują co im się bardziej, czy mniej podoba. Resztę "załatwia" promocja. Każdy, kto uważnie słucha, natychmiast dostrzeże, czy wykonawca udaje, czy przekazuje coś szczerze. Ja śpiewam nie tylko gardłem ale przede wszystkim sercem.

Czy swoje piosenki starasz się tak tworzyć?

Tak, opowieści zawarte w każdej piosence były w 90 proc. faktycznymi wydarzeniami w moim życiu. Dlatego są szczere i prawdziwe.

Kiedy widzowie TVS i Listy będą mogli zobaczyć twój pierwszy na Liście teledysk?

O ile wiem w Telewizji TVS jest już 80-te wydanie Listy. Ja dopiero teraz zostałem zaproszony. O ile wiem, to moje teledyski są grane czasami w TVS - Radio Silesia na wizji.

Jak myślisz, czy twoja twórczość będzie dobrze odbierana przez widzów Listy Śląskich Szlagierów?

Bardzo bym chciał, ale barierą może być to, że nie śpiewam po śląsku, jestem jak to mówią niektórzy, z innej strony rzeki. Mimo to ze Śląskiem jestem związany od młodych lat i tak prawdę mówiąc więcej tu grałem niż gdziekolwiek. Tu ludzie są wspaniali, o ogromnym sercu, potrafiący kapitalnie się bawić, mają ogromną wrażliwość na sztukę. Może moje piosenki trafią do ich serc?