Laureaci Złotych Masek - to oni kształtują naszą wyobraźnię

ELŻBIETA OKUPSKA - najlepsza rola wokalno-aktorska
Za rolę w spektaklu „Byłam wróbelkiem - sekrety Edith Piaf” w reżyserii Waldemara Patlewicza w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark oraz za rolę Pani Wilkinson w spektaklu „Billy Elliot” Lee Halla i Eltona Johna w reżyserii Michała Znanieckiego w Teatrze Rozrywki .

Nie przypadkiem jurorzy przyznali Elżbiecie Okupskiej jedną Złota Maskę za dwie role. To nagroda za ogromny i zróżnicowany (!) wachlarz środków scenicznych, jakich aktorka użyła w budowaniu podobnych w gruncie rzeczy bohaterek. Podobnych charakterologicznie, natomiast absolutnie odmiennych w reakcjach i sposobie bycia, co jest już osobistym wkładem artystki w ostateczny kształt obydwu spektakli! Zarówno musicalowa pani Wilkinson, jak i monodramatyczna Edith Piaf to kobiety wrażliwe, gotowe jednak stawić czoła trudnym i stygmatyzującym wyzwaniom. Pierwsza w starciu z małomiasteczkową mentalnością społeczeństwa, nieakceptującego odmienności i talentów artystycznych małego Elliota. Druga, gdy w imię miłości - do mężczyzny i do muzyki - łamie obyczajowe normy. Pierwszą zagrała Elżbieta Okupska jako kobietę szorstką, a nawet nieco arogancką. Bo pozostającą w skorupie pozornej obojętności, przez którą delikatność przebija się rzadko i nieoczekiwanie, za to z miażdżącą siłą rażenia. Francuskiej pieśniarce odwrotnie - nadała rys spokoju i nostalgicznej rezygnacji, która jednak, przez kontrast z tekstami piosenek, zamienia się w silną i niezależną indywidualność. W przejmujący, i ujmujący zarazem, portret artystki i kobiety, która niczego nie żałuje, z niczego nie chce się tłumaczyć i nie dba o to, co sądzą o niej inni. Co łączy obydwie role? Niebywały głos Elżbiety Okupskiej. Wibrujący emocjami i nastrojami, oddający każdy uczuciowy niuans. Tajemnica jej kreacji tkwi więc przede wszystkim w doskonałym połączeniu aktorstwa dramatycznego i wokalnego, bez dominacji żadnego znich. I nie ma znaczenia, czy artystka występuje w wieloobsadowym spektaklu, czy w monodramie. Nigdy nie da się jej „przeoczyć”.