Spacer szlakiem Paula Jackischa po Bytomiu [ZDJĘCIA]

Paul Jackisch (1825-1912) to jeden z honorowych obywateli Bytomia. Tytuł ten nadano mu 17 lipca 1895 roku, z okazji siedemdziesiątych urodzin. Kim jednak był człowiek, który miał olbrzymi wpływ na wygląd ścisłego centrum Bytomia? Kim jednak był?

Urodził się w Opolu, ale całe swoje życie zawodowe związał z Bytomiem. Pochodził z rodziny zajmującej się rzemiosłem i sztuką. Jego ojciec, August Jackisch, był mistrzem murarskim, natomiast wuj Joseph - malarzem. On sam został mistrzem budowalnym i architektem, ale sam nie używał tego określenia. Nadano mu tytuł królewskiego radcy budowlanego. Był też kierownikiem komisji budowlanej rady miejskiej w Bytomiu.

Efekty jego pracy podziwiamy do dziś, bowiem ten niemiecki architekt i zarazem bytomski miejski radny (od 1864 roku, a w 1903 roku wycofał się z życia publicznego) zaprojektował wiele bytomskich budowli - zarówno świeckich, jak i sakralnych, które dziś stanowią symbole miasta i pełnią ważne funkcje w przestrzeni publicznej, czyli m.in.:

• kościół Świętej Trójcy,
• kościół św. Jana Nepomucena w Bytomiu-Łagiewnikach,
• gmach Szkoły Muzycznej im. F. Chopina w Bytomiu,
• kompleks sądowo-więzienny w Bytomiu (wybudowany w latach 1858–1862)
• czy nieistniejący już bytomski ratusz.

Co więcej, jest także autorem projektu sądu w Bytomiu przy ul. Piekarskiej, szpitala żydowskiego (później siedziba koncernu Schlesag) w Bytomiu przy ul. Moniuszki 28, budynki szpitala miejskiego w Bytomiu przy ul. Żeromskiego, rzeźni miejskiej przy ul. Chrzanowskiego w Bytomiu. Zaprojektował też wiele budynków w Mikołowie, Mysłowicach, Katowicach czy Tarnowskich Górach i Chorzowie.

Mawiają, że „szewc bez butów chodzi” i w tym powiedzeniu jest wiele prawdy, bowiem Jackisch, choć projektował i budował dla innych, sam nigdy nie wybudował dla siebie domu. Mieszkał w kamienicy przy obecnej ulicy Katowickiej 4 (dawniej Dyngosstrasse 39) w Bytomiu.

Jackisch zmarł 27 listopada 1912 roku i został pochowany na cmentarzu Mater Dolorosa przy ul. Piekarskiej. Choć nie miał potomka, jego architektoniczne dziedzictwo przetrwało do dziś.