Stanisław Skiba upamiętniony w Rudzie Śląskiej - lekarz, ordynator, powstaniec i więzień obozu zagłady

7 listopada przed szpitalem w Rudzie Śląskiej Bielszowicach odsłonięto tablicę poświęconą Stanisławowi Skibie – wieloletniemu ordynatorowi i patriocie.

- Dzisiaj zgromadziliśmy się tutaj, żeby oddać hołd i upamiętnić osobę, która ma duże zasługi nie tylko dla medycyny – osobę, która przez wiele lat pracowała w tym szpitalu, była wspaniałym lekarzem, pełniła funkcję kierownicze, ale również osobę, która ma niebywałe zasługi dla ojczyzny. Dzisiaj czcimy pamięć działacza narodowego - osobę, która aktywnie działała w Komitecie Plebiscytowym, która uczestniczyła w Trzecim Powstaniu Śląskim – mówił prof. Krzysztof Siemianowicz przewodniczący Rady Programowej Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej.

Dodaje także, że "trzeba pamiętać, że bohaterowie byli obok nas". Stanisław Skiba mógł swoim życiorysem obdarzyć niejedną osobę, a medycyna była dla niego drogą, aby służyć ludziom. Lekarz urodził się jeszcze w XIX wieku – w 1887 roku w Katowicach-Załężu w rodzinie kultywującej polskie tradycje jako jedno z pięciorga dzieci Andrzeja oraz Marii Skibów. Stanisław gimnazjum ukończył w 1908 roku w Katowicach, a następnie studiował medycynę w kilku miejscach: we Wrocłąwiu, Lipsku, Monachium. W tym ostatnim miejscu w 1914 roku otrzymał dyplom lekarski. Trzy lata później wziął ślub. W 1922 roku otrzymał tytuł doktora nauk medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy za udział w III powstaniu śląskim jako lekarz jednego z pułków.

W swojej karierze pracował m.in. w szpitalu brackim w Królewskiej Hucie, Tarnowskich Górach i Katowicach-Załężu. W kwietniu 1928 roku został ordynatorem chirurgii w szpitalu w Bielszowicach.

W 1939 roku we wrześniu Niemcy zwolnili go z pracy z powodu jego uczestnictwa w III Powstaniu Śląskim. W czasie kampanii wrześniowej brał udział w ewakuacji szpitala w Mysłowicach. Zwolnienie z praco to nie jedyna represja. Jako więzień polityczny trafił do obozów koncentracyjnych. Pracował przymusowo w szpitalu w Szopienicach oraz po wkroczeniu Armii Czerwonej jako tymczasowy kierownik szpitala w Mysłowicach. Następnie wrócił do Bielszowic, gdzie m.in. został dyrektorem placówki i ordynatorem. W tym miejscu przepracował aż do 1969 roku.

- Miałem to szczęście i zaszczyt jako mąż jego wnuczki 10 lat wspólnie zamieszkiwać pod jednym dachem i mogę tylko dodać do tego cośmy usłyszeli, że był wspaniałym mężem, ojcem i dziadkiem. Mając 82 lata, pracował jeszcze jako lekarz, bo zmarł w styczniu 1970 roku, kiedy był po przeziębieniu na zwolnieniu lekarskim – przekazał zebranym przed szpitalem członek rodziny Jan Sąsal.