Twaróg: Życzmy sobie szacunku do historii i naszych trudnych losów. Lecz skromnie raczej...

Duma z ojczyzny dużej i małej ustąpi miejsca dowodom na lepszość, prawość i prawdziwość polską, w czym wydatnie zapewne pomoże etykieta partyjna i wierność większości lub mniejszości sejmowej. Do tego każdy przeczyta w swojej gazecie i obejrzy w swojej telewizji, kto zasługuje na miano patrioty, a kto zdrajcy i święto będzie jak zawsze. Na powierzchni fala biało-czerwonych chorągiewek i dumnych uśmiechów, a pod spodem złość i powarkiwanie.

Skromnie życzyłbym sobie tylko tyle, byśmy szanowali własne losy i własne rozumy. Byśmy nie bali się własnej historii. Byśmy nasz patriotyzm odarli z lukru propagandy, i o Polsce, o Śląsku, o naszych rodzinach, dziejach trudnych, powikłanych, rzadko jednoznacznych, umieli rozmawiać mądrze i bez kompleksów. By prezydent Rzeczpospolitej, przyjeżdżając na Śląsk, nie czuł się w obowiązku mówić, że „To była zawsze polska ziemia dzięki waszym ojcom i dziadkom”, mimo że „historia zmieniała i przesuwała granice…” (jak ostatnio przemawiał w Wodzisławiu Śląskim). Życzyłbym sobie, byśmy traktowali się poważnie i widzieli naszą historię taką, jaka ona jest. Nikt bowiem tutaj się jej nie boi, wręcz przeciwnie - jesteśmy z niej raczej bardzo dumni.
Największym triumfem polskości i patriotyzmu będzie uznanie naszej trudnej historii i na tej podstawie budowanie dumy z dzisiejszego znaczenia Polski i Śląska. Największym triumfem będzie porzucenie propagandowego pustosłowia.

Nikt takich życzeń nie sformułuje - sądzę - skromne są bowiem i mało wzniosłe. I tak utonęłyby pewnie w zalewie słów o potędze, pierwszeństwie, harcie ducha i męstwie. Lecz skoro święto, to choć tu pozwoliłem sobie.

Wszystkiego najlepszego, Polacy, cieszmy się świętem i bądźmy dumni z siebie.