U Pana Boga za miedzą

nasza ocena: ****
Polska, komedia obyczajowa, 2009, reż. Jacek Bromski, wyst. Krzysztof Dzierma, Andrzej Zaborski, Grzegorz Heromiński, Emilian Kamiński, Agnieszka Kotlarska, Małgorzata Sadowska, dyst. Vision

Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś spokojna - pisał swego czasu poeta. Ale dziś, w erze wszechobecnych tabloidów, telewizji i internetu, to już niemożliwe. I choć życie w położonym gdzieś na uboczu Podlasia Królowym Moście toczy się własnym rytmem, przy akompaniamencie bzyczenia pszczół i w rytm leniwie kapiących kropli pędzonego w pobliskiej puszczy bimbru, do miasteczka powoli wkracza nie zawsze różowa rzeczywistość. W poprzedniej części ("U Pana Boga w ogródku") pod postacią tureckiego inwestora chcącego stawiać supermarket, teraz jej wysłannikiem jest domorosły biznesman-politykier marzący o staniowisku burmistrza.

W Królowym Moście najważniejszym wydarzeniem wydają się być 60. urodziny proboszcza Antoniego, w przygotowaniach do których partycypuje całe miasteczko. Mimo oporów samego jubilata, feta jest wielka, a gościem specjalnym jest sam biskup. Ale zło już nadciąga - zostają ogłoszone wybory samorządowe. A to oznacza, że Mieczysław, burmistrz-poeta, który sprawuje władzę od trzech kadencji, będzie musiał walczyć o to, by zostać na stanowisku.

A jego przeciwnikiem jest Śliwiak, miejscowy przedsiębiorca i właściciel niegdyś znanej w całej okolicy knajpy "Panderoza", dziś już nieczynnej. Bardzo chce być burmistrzem, więc prosi o pomoc"Amerykana", czyli Stasia Niemotko, niedorodnego syna tej ziemi, który po wielu latach wrócił z imigracji za oceanem. Staś wrócił bowiem białym kabrioletem, bogatszy nie tylko o ponad 100 tys. dolarów, które topi w remoncie rodzinnego domu, ale podobno także o wiedzę z zakresu marketingu. Prawdę mówiąc po prostu sprzedawał lodówki i kuchenki, ale przekonuje Śliwiaka, że potrafi także "sprzedać" ludziom nowego kandydata na burmistrza. Od tego momentu wydarzenia toczą się z prędkością nigdy nie spotykaną w Królowym Moście i rozpoczyna się bezpardonowa walka o władzę. Mury miasta pokrywają plakaty nowego kandydata, a w lokalnej gazecie, przekupiony redaktor naczelny publikuje paszkwile na urzędującego burmistrza. Na pierwszej stronie gazetki pojawia się jego zdjęcie wtulonego w obfity biust swojej sekretarki, Staś Niemotko zostaje pobity przez bojówki popierające burmistrza, a Śliwiak wzywa na pomoc "Gruzina" i jego bandę, 10 lat temu wyrzuconych przez komendanta z miasta... Czy można więc się dziwić, że dzwon miejscowego kościoła zaczyna bić fałszywe tony zwiastując mające nadejść nieszczęście?

W polskim kinie ma przynajmniej dwóch wybitnych piewców wsi i ogólnie prowincji: pierwszym jest nie żyjący już Witold Leszczyński, drugim Jan Jakub Kolski. Dzieki trzem częściom (jak na razie) "U Pana Boga..." dołącza do nich Jacek Bromski. Jednak w przeciwieństwie do wyżej wymienionych nie traktuje tego świata całkiem serio: spogląda na niego z dobrotliwą ironią przywodzącą na myśl kino czeskie.
W "U Pana Boga za miedzą" reżyser rozwija wcześniejsze wątki: proboszcz jest charyzmatyczny i sprawiedliwy, jego gospodyni władcza, komendant, który w niezdarnym podwładnym zyskał zięcia, choleryczny, a jego córka - namiętna. Szkoda jednak, że brak nawiazań do wielokulturowości Podlasia, a przecież obok katolików mieszkają tu prawosławni. Wcześniej ten wątek się pojawia, teraz jakby zniknął. Szkoda też, że niektóre watki są jedynie "napoczęte", a inne przeciągnięte nad miarę.
Mimo to trzecia część "U Pana Boga..." udała się Bromskiemu. A w Białymstoku plotkują, że szykuje się już czwarta.