Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Dąbrowa Górnicza: 18 ulic zmieni nazwy, bo tak nakazuje ustawa dekomunizacyjna ZDJĘCIA

Piotr Sobierajski
Te nazwy ulic mają wkrótce zniknąć w Dąbrowie Górniczej
Te nazwy ulic mają wkrótce zniknąć w Dąbrowie Górniczej D. Nowak
Podczas dzisiejszej sesji Rady Miejskiej dąbrowscy rajcy mają zatwierdzić nowe nazwy ulic, jakie musiały zostać zmienione w Dąbrowie Górniczej w związku z „ustawą dekomunizacyjną”. Ta nałożyła bowiem na miasta obowiązek zmiany tych patronów, którzy nawiązują m.in. do czasów PRL-u i kojarzą się z symbolami komunizmu. Ile i jakie nazwy znikną w Dąbrowie? To przeczytacie w dalszej części materiału, a czy będziecie zaskoczeni? Chyba bardziej niektórymi nowymi propozycjami. Ale po kolei…

Lista nazw ulic, które nadają się do zmiany, opublikowana została przez Instytut Pamięci Narodowej. Jak się okazało w Dąbrowie Górniczej taką metamorfozę musiało przejść 12 ulic: 9 Maja, Buczka, Dąbrowszczaków, Gwardii Ludowej, Hibnera, Krasickiego, Langego, Marchlewskiego, Rapackiego, Sawickiej, Szenwalda i 40-lecia PRL. By jednak dopełnić wszystkich formalności dąbrowscy radni zwrócili się do IPN o opinię w sprawie pozostałych patronów. Jaki jest finał?

Oto pełna lista 18 starych i nowych nazw ulic, jakie pojawią się w najbliższych tygodniach w Dąbrowie Górniczej:

  1. ulica 40-lecia PRL (wprowadzona w 1989 roku) zmienia nazwę na 40-lecia.
  2. ulica Gwardii Ludowej (wprowadzona w 1973 roku) zmienia nazwę na Św. Antoniego.
  3. ulica Dąbrowszczaków (wprowadzona w 1977 roku)zmienia nazwę na Zygmunta Różyckiego - nazwa skrócona „Różyckiego”.
  4. ulica Grzegorza Korczyńskiego (wprowadzona w 1977 roku) zmienia nazwę na Stanisława Kontkiewicza - nazwa skrócona „Kontkiewicza”.
  5. ulica Oskara Langego (wprowadzona w 1977 roku) zmienia nazwę na Bielowiznę.
  6. ulica Manifestu Lipcowego (wprowadzona w 1977 roku) zmienia nazwę na Św. Jana Pawła II.
  7. ulica Leona Kruczkowskiego (wprowadzona w 1973 roku) zmienia nazwę na Kazimierza Srokowskiego - nazwa skrócona „Srokowskiego ”.
  8. ulica Jakuba Dąbskiego (wprowadzona w 1984 roku) zmienia nazwę na Wirgiliusza Grynia - nazwa skrócona „Grynia”.
  9. ulica Buczka zmienia nazwę na Florowska
  10. ulica 9 Maja zmienia nazwę na Janusza Kotarbińskiego - nazwa skrócona „Kotarbińskiego”
  11. ulica Marchlewskiego zmienia nazwę na Feliksa Rogalewicza - nazwa skrócona „Rogalewicza”
  12. ulica Krzynówki zmienia nazwę na Juliana Polcera - nawa skrócona „Polcera”
  13. ulica Szenwalda zmienia nazwę na Kazimierza Imielińskiego - nazwa skrócona „Imielińskiego”
  14. ulica Hibnera zmienia nazwę na Heleny Płotnickiej - nazwa skrócona „Płotnickiej”
  15. ulica Krasickiego zmienia nazwę na Ignacego Krasickiego - nazwa skrócona „Krasickiego”
  16. ulica Sawickiej zmienia nazwę na Braci Wilkoszewskich
  17. ulica Cedlera zmienia nazwę na Józefa Cieszkowskiego - nazwa skrócona „Cieszkowskiego”
  18. ulica Łańcuckiego zmienia nazwę na Emilii Zawidzkiej - nazwa skrócona „Zawidzkiej”.

1. Ulica 40-lecia PRL
Nazwa Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL) była oficjalną nazwą niesuwerennego, zależnego od Związku Sowieckiego państwa komunistycznego, formalnie przyjętą 22 lipca 1952 r. Funkcjonowała oficjalnie do 31 grudnia 1989 r. Zarówno w okresie komunizmu, jak i po odzyskaniu niepodległości przyjęło się nazwą PRL określać także okres wcześniejszy, tj. lata 1944 - 1952, stąd punkt odniesienia do świętowania kolejnych rocznic istnienia PRL komuniści przyjmowali fikcyjną datę stworzenia przez Stalina Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, tj. 22 lipca 1944 r. Nazwę PRL oficjalnie wprowadzono do „Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej", ogłoszonej 22 lipca 1952 r. po uwzględnieniu wszystkich poprawek naniesionych przez Józefa Stalina. W związku z powyższym nazwa PRL jest ściśle związana z funkcjonującym pod sowiecką ochroną na ziemiach polskich totalitarnym, komunistycznym systemie władzy, budowanym na polskich ziemiach od 1944 roku przez Związek Sowiecki - wbrew suwerennym prawom Rzeczypospolitej Polskiej. Nazwa ta wciąż utrwala tezy propagandy politycznej i indoktrynacji społeczeństwa z okresu komunizmu.

2. Ulica Gwardii Ludowej
Gwardia Ludowa została utworzona w 1942 roku jako zbrojne ramię stalinowskiej konspiracji Polskiej Partii Robotniczej, ściśle podporządkowanej ośrodkom dowódczym w Związku Radzieckim. W okresie swojej działalności GL podejmowała działania zbrojne wynikające z realizacji priorytetów polityki Stalina. Kierownictwo sowieckie wydawało rozkazy, podejmowało decyzje strukturalne, organizacyjne i personalne PPR oraz GL. W 1944 roku GL przemianowana na Armię Ludową, ze względu na pełne podporządkowanie GL - AL władzom sowieckim były one faktycznie częścią sił zbrojnych ZSRR oraz narzędziem rozpracowania wywiadowczego Polskiego Państwa Podziemnego, a z czasem także politycznego i militarnego zwalczania dążeń do odbudowy niepodległej Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Ulica Dąbrowszczaków
"Dąbrowszczacy" to potoczna nazwa XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. Brygadę tą stworzyli komuniści i inni ochotnicy, głównie narodowości polskiej, w czasie wojny domowej i sowieckiej interwencji w Hiszpanii w latach 1936-1939. Byli oni realizatorami polityki stalinowskiej na Półwyspie Iberyjskim. Ze względów propagandowych wykorzystali jako patrona Jarosława Dąbrowskiego - zasłużonego polskiego dowódcę. "Dąbrowszczacy” w okresie PRL stali się częścią propagandowego mitu głoszącego, iż komuniści w różnych krajach świata walczyli o wyzwolenie narodowe i społeczne, przy pełnym przemilczeniu ich dążeń do rozszerzenia systemu stalinowskiego i zasięgu totalitarnego ZSRR na inne kraje Europy.

CZYTAJCIE DALEJ NA NASTĘPNEJ STRONIE
4. Ulica Grzegorza Korczyńskiego
Grzegorz Korczyński to polski działacz komunistyczny, generał broni Wojska Polskiego, funkcjonariusz organów bezpieczeństwa i szef Zarządu II Sztabu Generalnego WP - wywiadu wojskowego PRL. Był żołnierzem XIII Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego tzw. Dąbrowszczaków. Od 1942 roku członek PPR i GL. Między listopadem 1942 roku, a lutym 1943 we wsi Ludmiłówka w powiecie kraśnickim Grzegorz Korczyński i podlegli mu komunistyczni partyzanci z Gwardii Ludowej zamordowali około 100 Żydów - głównie kobiet i dzieci. Zbrodnia miała charakter rabunkowy. Od 1944 roku był dowódcą obwodu lubelskiego Armii Ludowej, w 1945r. dokonał pacyfikacji wiosek na terenie Lubelszczyzny, uznanych za współpracujące z antykomunistyczną partyzantką. W latach 1946 - 1948 pełnił funkcję pomocnika w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego do spraw operacyjnych. W 1950 roku został aresztowany i skazany na dożywocie m.in. za mordy na ludności polskiej i żydowskiej. W 1954 roku Sąd Najwyższy zmienił wyrok na 15 lat więzienia. Na fali politycznej "odwilży". Korczyński w 1956 roku wyszedł na wolność, a Sąd Najwyższy na wniosek Generalnej Prokuratury uchylił wyrok skazujący. W latach 1956 - 1965 był szefem Zarządu II Wywiadowczego Sztabu Generalnego WP. W latach 1959 - 1971 był członkiem KC PZPR, w latach 1961 - 1971 był posłem na Sejm PRL III, IV, V kadencji. W grudniu 1970 r. dowodził oddziałami Wojska Polskiego pacyfikującymi demonstracje robotnicze na Wybrzeżu. Był jednym z głównych odpowiedzialnych za masakry robotników w czasie tamtych wydarzeń i został za to usunięty z zajmowanych stanowisk i wysłany jako ambasador do Algierii, gdzie w 1971 roku zmarł.

5. Ulica Oskara Langego
Oskar Lange - ekonomista, w latach 1926 - 1937 pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z ruchem socjalistycznym związany od 1918 roku. Należał do kierownictwa Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. W 1927 roku wstąpił do PPS. W latach II wojny światowej stał się jednym z kluczowych działaczy politycznych rozpowszechniających hasła sowieckiej propagandy na terenie Stanów Zjednoczonych. Był współtwórcą prosowieckiej Amerykańsko - Polskiej Rady Robotniczej. Prosowiecka działalność Langego w USA była wymierzona we władze i pozycję międzynarodową Rzeczypospolitej Polskiej. W latach 90-tych historycy amerykańscy opublikowali informację o tym, że Lange już od 1943 roku podjął pod pseudonimem "Friend" tajną współpracę o charakterze agenturalnym z sowieckimi służbami specjalnymi. Oskar Lange był posłem na Sejm PRL I, II, III, IV kadencji, członkiem KC PZPR i Rady Państwa PRL, członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W 1964 roku został odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej.

6. Ulica Manifestu Lipcowego
Nazwa Manifest Lipcowy jest upamiętnieniem wylansowanej przez propagandę komunistyczną nieprawdziwej daty i miejsca powstania Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, który wydał manifest do narodu polskiego. 21 lipca 1944 roku w Moskwie, z inicjatywy Stalina utworzono polski z nazwy organ przeznaczony dla administrowania w interesie ZSRR terenami Polski położonymi na zachód od linii Bugu. Organ ten przybrał nazwę PKWN. Miał stanowić przeciwwagę dla polskiego rządu w Londynie. Manifest PKWN do narodu polskiego nie powstał - jak próbowano to w czasach PRL-u przedstawić - w Chełmie Lubelskim, lecz w Moskwie i tam po raz pierwszy został ogłoszony. Tekst „Manifestu" był tak sformułowany, by stworzyć wrażenie, że Polska pod rządami PKWN będzie kontynuacją państwa polskiego. Rząd londyński "Manifest" określał jako "samozwańczy” i „hamujący walkę z okupantem". 27 lipca 1944 roku kierownictwo PKWN zrzekło się w odpowiednim dokumencie pretensji do ziem położonych na wschód od linii rzeki Bug. Od chwili utworzenia PKWN rozpoczął się w Rzeczypospolitej Polskiej nowy etap niszczenia podziemnych struktur władzy cywilnej i wojskowej środkami militarnymi i politycznymi.

7. Ulica Leona Kruczkowskiego
Leon Kruczkowski (1900-1962) - pisarz i publicysta. Autor powieści "Kordian i cham" (1932), "Pawie pióra„ (1935), ”Sidła" (1937), autor wielu dramatów m.in. "Kordian i cham" (1935 adaptacja powieści), "Niemcy" (1948), "Juliusz i Ethel" (1954), "Pierwszy Dzień wolności" (1959), "Śmierć gubernatora" (1961). Był z wykształcenia chemikiem, absolwentem Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Po ukończeniu studiów pracował w przemyśle w Zagłębiu Dąbrowskim. Okres II wojny światowej spędził w obozie niemieckim dla jeńców wojennych w Armswalde II B (Choszczno) i Gross Born (Borne Sulinowo). Po powrocie do Polski wstąpił do PPR. Od czerwca 1945 roku był wiceministrem kultury i sztuki w zdominowanym przez komunistów tzw. Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej oraz później w komunistycznym rządzie Józefa Cyrankiewicza. Był z ramienia PPR mianowany na członka Krajowej Rady Narodowej. Potem z ramienia PPR i PZPR zasiadał do 1962r. w Sejmie PRL. W okresie dojrzałego stalinizmu objął funkcję prezesa Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich ( 1949-1956). Gwarantował spójność działań ZLP z propagandową działalnością władz komunistycznych. Jednocześnie od 1951 do 1956 roku był przewodniczącym Komitetu Współpracy Kulturalnej z Zagranicą. Dodatkowo w latach 1952-1956 był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu, stworzonego przez komunistów Frontu Narodowego i - w latach 1958-1962 – członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu stworzonego na to miejsce Frontu Jedności Narodu. Od 1950 roku był także członkiem stworzonej przez komunistów i finansowanej przez ZSRR Światowej Rady Pokoju, propagandowo wspierającej na arenie międzynarodowej politykę imperialną Związku Sowieckiego oraz członkiem prezydium Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju. W lutym 1957 roku został członkiem Rady Państwa PRL. Zmarł 1 sierpnia 1962 r. w Warszawie.

8. Ulica Jakuba Dąbskiego
Jakub Dąbski (1885 - 1981) urodził się w Chrzanowicach – działacz socjalistyczny, komunistyczny i związkowy. W 1904 roku wstąpił do PPS, od 1906 roku działacz PPS Frakcji Rewolucyjnej, członek Organizacji Bojowej PPS, przemycał druki partyjne z Górnego Śląska. W latach 1908 - 1912 więziony. W 1912 roku po skazaniu na 6 lat katorgi wywieziony został na Syberię. Po rewolucji lutowej współorganizował Radę Delegatów Robotniczych i tworzył związki zawodowe. W grudniu 1917 roku brał także aktywny udział w walkach po stronie bolszewików. W 1918 roku został sekretarzem Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS w Dąbrowie Górniczej. Opowiadał się z współdziałaniem z KPRP i występował w obronie RDR, za co został zawieszony w prawach OKR PPS. W 1922 roku wstąpił do KPRP i został sekretarzem oddziału Związku Zawodowego Robotników Budowlanych związanego z KPRP. W 1927 roku został zastępcą burmistrza Czeladzi i do lutego 1928 roku był p.o. burmistrza tego miasta. Od kwietnia 1928 roku pracował w Zarządzie Miejskim Dąbrowy Górniczej. Podczas okupacji był członkiem tajnego samorządu Dąbrowy Górniczej. Od 1942 roku członek PPR. W 1945 roku został prezydentem Dąbrowy Górniczej, następnie sekretarzem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. W latach 1945 - 1947 był kierownikiem miejscowej organizacji PPS. Do przejściu na emeryturę w 1957 roku był kierownikiem Wydziału Opieki Społecznej w Prezydium MRN w Dąbrowie Górniczej. Był odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Orderem Sztandaru Pracy I Klasy, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i sowieckim Orderem Rewolucji Październikowej.

Argumentami uzasadniającymi nadanie nazw ulic takich jak: "ulica 40-lecia", czy "ulica Św. Antoniego" są wnioski mieszkańców Dąbrowy Górniczej zgłoszone do Rady Miejskiej.

1. Ulica 40-lecia
Na wniosek mieszkańców Ujejsca, wyrażony w interpelacji radnej Rady Miejskiej w Dąbrowie Górniczej proponuje się z dotychczasowej nazwy ulicy "40-lecia PRL" zrezygnować z członu „PRL” i pozostawić nazwę "ulica 40-lecia". Nazwa ta będzie wyrazem uczczenia daty ustanowienia w Ujejscu samodzielnej parafii pod wezwaniem NMP Matki Kościoła. Parafia została ustanowiona 40 lat temu - 24 sierpnia 1977r. - przez biskupa częstochowskiego Stefana Barełę. 40 lat temu - 25 stycznia 1977 r. - Ujejsce zostało włączone do Dąbrowy Górniczej jako jedna z jej dzielnic. Nazwa ulicy 40-lecia upamiętni niewątpliwie również i ten fakt.

2. Ulica Św. Antoniego
Mieszkańcy ulicy Gwardii Ludowej zwrócili się do radnych Rady Miejskiej z ustnym wnioskiem o zmianę nazwy ulicy na ulicę Św. Antoniego. Swoją prośbę motywują tym, że ulica Gwardii Ludowej historycznie łączy się ze Wzgórzem Gołonoskim, Sanktuarium Narodzenia Najświętszej Marii Panny i Św. Antoniego z Padwy oraz bezpośrednio z ulicą Kościelną. Komisja Prawno-Organizacyjna przychyliła się do prośby mieszkańców i na posiedzeniu w dniu 17.10.2016r. pozytywnie zaopiniowała propozycję zmiany nazwy ulicy z Gwardii Ludowej na Św. Antoniego.
Argumentami uzasadniającymi nadanie nowych nazw ulic takich postaci jak: Zygmunt Różycki, Stanisław Kontkiewicz, Św. Jan Paweł II, Kazimierz Srokowski, Wirgiliusz Gryń są ich zasługi dla Dąbrowy Górniczej, Zagłębia Dąbrowskiego, Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku Jana Pawła II, zasługi tego Wielkiego Polaka, należy odnieść do całego świata.

3. Ulica Zygmunta Różyckiego
Różycki Zygmunt (1883 – 1930) poeta, urodził się 7 grudnia 1883 roku w Łęce. O rodzicach brak wiadomości. W roku 1900 osiadł w Warszawie i został urzędnikiem w jednym z biur Kolei Nadwiślańskich. Wkrótce jednak zrezygnował z tej pracy. Obracał się w środowisku artystycznym Warszawy, przyjaźnił się zwłaszcza z literatem Mieczysławem Srokowskim. Jakiś czas mieszkał w Lublinie, gdzie zasłynął jako kawalarz. Cechował go bunt przeciw mieszczańskiemu bytowaniu. Podkreślał go, jak wspomina Wacław Gralewski, odpowiednimi ubiorami. Głowę przykrywał ogromnym, czarnym sombrero. Z ramion spływała, opuszczona do łopatek, również czarna, peleryna. Nosił się z zamiarem założenia w Lublinie pisma literackiego o tytule ,,Marzanna” ale nie znalazł mecenasa. W ostatnich, latach przed pierwszą wojną światową, przebywał w Nałęczowie. Od 1900 roku zamieszczał w warszawskiej prasie: ,,Bluszcz”, ,,Tygodnik Ilustrowany”, ,,Prawda”, ,,Wędrowiec”, ,,Tygodnik Polski”, ,,Kurier Warszawski” wiersze i opowiadania. W 1902 roku zadebiutował tomem poetyckim ,,Tęsknota”, życzliwie przyjętym przez recenzentów. Poeta ,,zmierzchów i smutków”, wg określenia Mariana Gawalewicza, szybko osiągnął sporą popularność, był chętnie drukowany w czasopismach, głównie warszawskich. Kolejne zbiory poezji, które opublikował to: "Liliowe śnienia" (1904 r), "Płomienne kwiaty" (1909 r.), "Szkarłatna wizja" (1911 r.), „Wybór poezji" (1919 r.). Wysoko oceniano też wiersze Różyckiego w sprawozdaniach prasowych. Następne tomiki poetyckie, które wydał to: ,,Sen o szczęściu” (1912 r.), ,,Zielone oczy” (1913 r.). Po wojnie Różycki wydał nowy zbiorek poezji: ,,Złoty czerep”, ,,Opowieści dziwaczne” (1925 r.). Ogłosił też tom humoresek ,,Figle młodego satyra” (1911 r.) oraz kilka tomików wierszowanych utworów dla dzieci. Opracował także antologię ,,Najmłodsza Polska w pieśni” (1903 r.). Prawdopodobnie Różycki jest także autorem słów do pieśni ,,O mój rozmarynie”. Zmarł 3 kwietnia 1930 r. w Pabianicach.

4. Ulica Stanisława Kontkiewicza
Stanisław Kontkiewicz (1849-1924) był postacią zasłużoną dla Dąbrowy Górniczej. Był geologiem i inżynierem górniczym. Pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Towarzystwa Kopalni Węgla „Flora”. Był współorganizatorem dąbrowskiej „Sztygarki”, członkiem dyrekcji i wykładowcą minerologii, petrografii, geologii i języka polskiego. Kontkiewicz był założycielem i przewodniczącym Sekcji Górniczo-Hutniczej Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu w Dąbrowie Górniczej, członkiem zespołu redakcyjnego pierwszego polskiego czasopisma górniczego – Przeglądu Górniczo-Hutniczego wydawanego w Dąbrowie, członkiem zarządu Towarzystwa Pomocy dla Biednych Chrześcijan w Dąbrowie, prezesem Stowarzyszenia Spożywczego "Nadzieja" w Dąbrowie Górniczej. Kontkiewicz był twórcą amatorskiego zespołu aktorskiego w Dąbrowie Górniczej oraz prezesem Dąbrowskiego Towarzystwa Muzycznego. Był twórcą krótkiego polsko - niemieckiego słownika techniczno-górniczego.

5. Ulica Bielowizna
Bielowizna to wieś, która powstała około 1875 roku, jako przysiółek młynarski na prawym brzegu Trzebyczki w lasach Puszczy Łosieńskiej. Początek Bielowiźnie dał młyn, usytuowany bezpośrednio nad rzeką Trzebyczką. Młyn ten można odnaleźć na najstarszych mapach tego regionu z około 1801 roku oraz z 1809 roku jako "Młyn Ujejsce". Należy tutaj podkreślić, że przed II wojną światową Bielowizna wraz z Antoniowem, Ujejscem należały do gminy Wojkowice Kościelne, zaś Ząbkowice do gminy Olkusko-Siewierskiej. Obie gminy zostały zniesione z dniem 1 stycznia 1950 r. i wtedy Bielowizna i Ząbkowice znalazły się w gminie Ząbkowice. 29 września 1954 r., po zniesieniu gmin Bielowizna znalazła się w gromadzie Sarnów. 1 stycznia 1956 roku Ząbkowice wraz z Bielowizną otrzymały status osiedla miejskiego, a 16 lipca 1962 roku prawa miejskie. 1 lutego 1977 r. Bielowizna wraz z Ząbkowicami została przyłączona do miasta Dąbrowa Górnicza. Przed II wojną śwatową Bielowizna to miejsce wypoczynku i rekreacji. Istniało tutaj kilka domów wypoczynkowych (letnisk), z których najbardziej znane to "Letnisko Basiula". Przed II wojną światową na Bielowiźnie wybudowany został obelisk ku czci marszałka Józefa Piłsudskiego. Okupant hitlerowski zniszczył ten pomnik. Nadanie nazwy „Bielowizna" jednej z najstarszych ulic tego przysiółka w Ząbkowicach wydaje się ze wszech miar pożądane i uzasadnione. Niewątpliwie przyczynić się może do kształtowania świadomości historycznej młodego pokolenia.

CZYTAJCIE DALEJ NA NASTĘPNEJ STRONIE
6. Ulica Św. Jana Pawła II
Jan Paweł II był pierwszym papieżem Polski, jak również od 455 lat biskupem Rzymu niebędącym Włochem. Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Kiedy skończył 6 lat, rozpoczął naukę w szkole podstawowej dla chłopców. Od 1932 roku Karol uczył się w wadowickim Gimnazjum im. Marcina Wadowity. Po zdaniu matury wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i zamieszkał w Krakowie. W czasie II wojny światowej, w 1940 roku, po zamknięciu przez Niemców Uniwersytetu Jagiellońskiego Karol Wojtyła zaczął pracę fizyczną - najpierw w zakładach chemicznych Solary, potem w kamieniołomie na Zakrzówku, a później w oczyszczalni wody w Borku Fałęckim. W 1942 roku Wojtyła wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. 1 listopada 1946 roku Karol Wojtyła otrzymał święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy. Studia kontynuował na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum w Rzymie. Ksiądz Wojtyła uzyskał w Rzymie doktorat i wrócił do Polski. Został skierowany do pracy w ubogiej wiejskiej parafii w Niegowici, a w 1949 przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Na polecenie kard. Sapiehy, ks. Wojtyła przeniósł się z parafii św. Floriana na ul. Kanoniczną w Krakowie, aby poświęcić się pracy naukowej. Zaczął prowadzić wykłady w Seminarium Duchownym w Krakowie i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1958 roku ks. Wojtyła przyjął święcenia biskupie z rąk abp Eugeniusza Baziaka. Został najmłodszym biskupem w Polsce - miał wówczas 38 lat. W 1967 roku abp Wojtyła został mianowany przez Pawła VI kardynałem. 16 października 1978 roku na konklawe zwołanym po śmierci Jana Pawła I Karol Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Papież nazwany został wkrótce „papieżem - pielgrzymem”. Odbył 104 podróże zagraniczne, odwiedził każdy kontynent. 8 razy odwiedził Polskę. Nominował 231 kardynałów. Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie. Był papieżem przez 26 i pół roku. Jego pontyfikat był drugim co do długości w dziejach Kościoła. Jego posługa naznaczona została cierpieniem. 13 maja 1981 roku miał miejsce zamach na jego życie. W 2011 roku Jan Paweł II został ogłoszony błogosławionym, a w 2014 roku został ogłoszony świętym kościoła Katolickiego. O jego wielkości mówi jego życie i posługa Bogu.

7. Ulica Kazimierza Srokowskiego
Kazimierz Srokowski urodził sie 4 marca 1864r. w Dąbrowie Górniczej. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. W 1889 roku ukończył studia w zakresie nauk matematycznych na Uniwersytecie w Petersburgu. Uczył matematyki i języka polskiego w dąbrowskiej „Sztygarce”. Był członkiem Rady Opiekuńczej tejże szkoły. Przez 28 lat był sekretarzem Rady Zjazdu Przemysłowców Górniczych. Sekretarzował także Stowarzyszeniu Inżynierów Górniczych i Hutniczych. Srokowski prowadził wszechstronną działalność społeczną. Aktywnie działał w Narodowej Demokracji. Był pierwszym przewodniczącym Rady Miejskiej w Dąbrowie Górniczej. Redagował "Przegląd Górniczo-Hutniczy". Działał w Macierzy Szkolnej, Towarzystwie Muzycznym, Towarzystwie Dobroczynności i Spółdzielni "Nadzieja". Zmarł 22 maja 1924 roku w Dąbrowie Górniczej.

8. Ulica Wirgiliusza Grynia
Wirgiliusz Gryń urodził się 9 czerwca 1928 roku w Dąbrowie Górniczej, w kolonii Mydlice. Wybitny aktor. Życiową przygodę z aktorstwem zaczynał w latach 1947-1949 statystowaniem na sosnowieckiej scenie teatralnej i katowickiej. Eksternistyczny egzamin aktorski zdał w 1958 roku. Wcześniej, w 1952 roku ukończył Państwową Szkołę Reżyserów Teatrów Niezawodnych. Grał wiele ról, od Służalskiego („Spazmy modne”, 1955 Kalisz), przez Grabca ("Balladyna" 1963 Zielona Góra), Marchołta („Marchołt gruby, a sprośny” 1965 Poznań), Nadzorcę ("Proces" 1986 Łódz). Gryń zagrał w około 100 obrazach. Najbardziej znane filmy z jego udziałem to „Wesele", "Żywot Mateusza”, "Potop", "Zaraza", "Bołdyn", „Zerwane cumy", "Klucznik". Wystąpił także na planie filmowym w Dąbrowie Górniczej, gdzie w 1981 roku kręcono sceny do filmu kryminalnego "Anna i wampir". Za swoje role teatralne i filmowe został wielokrotnie nagrodzony. Wirgiliusz Gryń zmarł w Warszawie 3 września 1986 roku, przed premierą 12 odcinka cieszącego się olbrzymią popularnością serialu telewizyjnego ”Dom", w którym grał postać Stanisława Jasińskiego. To była jego najsłynniejsza rola.

9. Ulica Buczka
Marian Buczek (1896-1939) był działaczem stalinowskiej konspiracji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w latach 20 i 30 XX wieku. Był członkiem PPS - Frakcji Rewolucyjnej i Polskiej Organizacji Wojskowej oraz Pogotowia Bojowego PPS. W 1918 roku współtworzył Milicję Ludową w Lublinie. W 1921 roku związał się z grupami, które wstąpiły do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i został sekretarzem Komitetu Okręgowego KPRP w Lublinie. Przez władze sowieckie został skierowany do Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej. W 1931 roku został konspiracyjnie przerzucony w celach dywersyjnych na teren Rzeczypospolitej Polskiej. Pod ps. "Palma" stanął na czele Wydziału Wojskowego KC KPP, był uczestnikiem zorganizowanego w ZSRR VI Zjazdu KPP w 1932 roku, który opowiedział się za wcieleniem Polski do ZSRR, jako republiki sowieckiej. Po zjeździe pełnił funkcję przywódcy komitetów okręgowych stalinowskiej konspiracji w różnych regionach m.in. w Zagłębiu Dąbrowskim. W 1933 roku został aresztowany przez Policję Państwową, skazany prawomocnie za działalność przeciw Rzeczypospolitej Polskiej na 10 lat więzienia.

10. Ulica 9 Maja
Dzień 9 maja 1945r. toku był obchodzony jako Dzień Zwycięstwa w Związku Sowieckim i w krajach przez niego zniewolonych. Celebrowanie go z zasady jest połączone z podtrzymywaniem stalinowskiej narracji historycznej, opartej o propagandowe zafałszowanie, w myśl których Armia Czerwona niosła wszystkim narodowym europejskim wolność i niepodległość. Podtrzymywanie takiej interpretacji jest nie do pogodzenia z szacunkiem dla ofiar komunizmu i dla tradycji polskich walk o wolność i niepodległość w XX wieku.

11. Ulica Marchlewskiego
Marchlewski Julian ps. "Karski", "Kujawski" (1866-1925) był działaczem rewolucyjnym i bolszewickim, współtwórcą Międzynarodówki Komunistycznej-Kominternu. W czasie najazdu bolszewickiego na Polskę reprezentował państwo sowieckie. Prowadził ze strony bolszewickiej pertraktacje pokojowe z Polską w Mikaszewicach. W 1920 roku został wyznaczony przez Lenina na funkcję Przewodniczącego Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski, powołanego w Białymstoku - czyli sowieckich władz przygotowanych przez bolszewików do objęcia władzy w polskiej republice sowieckiej, którą zamierzano proklamować po zdobyciu Warszawy przez Tuchaczewskiego. Po klęsce bolszewików w 1920 roku był ewakuowany na wschód. W 1923 roku został członkiem Sądu Najwyższego Rosji.

12. Ulica Krzynówki
Stanisław Krzynówek, pseudonim Janek, Bruner, Stasiek był działaczem Komunistycznej Partii Polskiej i Polskiej Partii Robotniczej. Jako żołnierz armii rosyjskiej uczestniczył w walkach I wojny światowej. Brał udział w rewolucji październikowej w wojnie domowej w Rosji. W latach 1920 - 1924 pracował jako ślusarz w Jekaterynosławiu. Wstąpił wówczas do Rosyjskiej Komunistycznej Partii bolszewików. Po powrocie do kraju wstąpił do KPP. Był członkiem Komitetu Okręgowego KPP Zagłębia Dąbrowskiego. Uczestniczył w obradach IV Zjazdu KPP w 1927 roku. Za działalność komunistyczną był wielokrotnie aresztowany, a w 1939 roku został osadzony w Berezie Kartuskiej. W czasie okupacji był działaczem Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR, członkiem Komitetu Okręgowego PPR Zagłębia Dąbrowskiego. W 1942 roku został aresztowany wraz z innymi działaczami PPR Zagłębia Dąbrowskiego przez gestapo, osadzony w więzieniu w Sosnowcu, później w Mysłowicach, gdzie został zamordowany.

13. Ulica Szenwalda
Lucjan Szenwald (1909 - 1944) ps. literacki "Adam Greczan", "Marian Wohl" był działaczem komunistycznym, członkiem Komunistycznej Partii Polski. W 1937 roku został resztowany przez policję w związku z antypaństwową działalnością. Do 1939 roku pozostał pod stałym nadzorem władz. Po wybuchu II wojny światowej udał się na tereny okupowane przez Armię Czerwoną. We Lwowie związał się z kolaboracyjną grupą polskich komunistów, na czele której stała Wanda Wasilewska. Publikował propagandowe stalinowskie artykuły na łamach polskojęzycznego sowieckiego organu Komunistycznej Partii Ukrainy „Czerwony Sztandar”, uczestniczył w działalności agitacyjnej na rzecz propagowania wśród Polaków stalinowskiego modelu totalitaryzmu. Działania te realizował mając świadomość dokonywanych przez władze sowieckie zabójstw i masowych deportacji setek tysięcy Polaków z ziem wschodnich w głąb ZSRR - do łagrów w stepy Kazachstanu. W czerwcu 1941 roku zgłosił się na ochotnika do Armii Czerwonej, w której służył do roku 1943. Skierowany do tworzącej się przy boku Armii Czerwonej I Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki początkowo pełnił funkcję łącznika sztabowego, a następnie kronikarza tej formacji. Jednocześnie cały czas tworzył agitacyjną poezję, w której m.in. atakował prawowity Rząd RP na Obczyźnie oraz gen. Władysława Andersa, który wyprowadził polskie wojsko z ZSRR do Iranu. Brał udział w bitwie pod Lenino, za co został przez Berlinga odznaczony Krzyżem Walecznych i sowieckim orderem Czerwonej Gwiazdy. Od 1944 r. kontynuował pracę na rzecz indoktrynacji politycznej polskich żołnierzy - w stopniu kapitana, był wykładowcą w Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych. Zginął w wypadku samochodowym w 1944 roku.

14. Ulica Hibnera
Hibner Władysław (1893 - 1925) był działaczem komunistycznym, dowódcą „centralnej bojówki" Komunistycznej Partii Polski, przeznaczonej do zabójstw i akcji terrorystycznych. W czasie wojny bolszewickiej, w 1919 roku został aresztowany za działalność przeciw państwu polskiemu i skazany na 5 lat więzienia. Po odbyciu części kary został przekazany do ZSRR w drodze wymiany więźniów - za polskich więźniów politycznych. W Moskwie współpracował z Biurem Polskim partii bolszewickiej. W 1924 roku przeszkolony w ZSRR - nielegalnie przekroczył granice Rzeczypospolitej, aby prowadzić pod przybranym nazwiskiem Oktawian Turowicz komunistyczne akcje dywersyjne i terrorystyczne. Zgłosił się na ochotnika do zabójstwa Józefa Cechnowskiego, który został zidentyfikowany jako agent policji w ruchu komunistycznym. Zamach był nieudany. Podczas ucieczki Hibner ranił wiele osób, w tym śmiertelnie policjanta. Za popełnione zbrodnie Sąd Okręgowy w Warszawie skazał Hibnera na karę śmierci. 21 sierpnia 1925 roku został rozstrzelany.

15. Ulica Krasickiego
Jan Krasicki - ps. „Kazik", młodzieżowy działacz i agitator stalinowski, funkcjonariusz Komsomołu we Lwowie, następnie członek grup dywersyjnych, członek PPR i GL, formalnie ogłoszony przewodniczącym Związku Walki Młodych. Po wybuchu wojny przedostał się na tereny okupacji sowieckiej do Lwowa. W okresie skierowanych w polską ludność sowieckich represji, masowych deportacji i terroru aktywnie włączył się w działalność na rzecz propagowania stalinizmu wśród polskiej i ukraińskiej młodzieży. W 1940 roku został przyjęty do stalinowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży (Komsomoł), co było dowodem zaufania sowieckich władz do Krasickiego, jako wyróżniającego się agitatora politycznego. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, w 1941 roku był pod szczególną ochroną służb sowieckich, dlatego ewakuowano go na wschód. Od 1942 roku był kierownikiem łączności radiowej KC PZPR z Moskwą. Brał udział w różnego rodzaju akcjach zbrojnych GL. Dokonał zabójstwa dowódcy Gwardii Ludowej - Bolesława Mołojca. Było ono elementem wewnętrznych rozgrywek walki o władzę w partii komunistycznej. W okresie PRL-u nie eksponowano działalności Krasickiego na rzecz ZSRR i aktywności w propagowaniu kultu Stalina, całkowicie przemilczając, że był sowieckim agitatorem w czasach krwawych represji i deportacji ludności polskiej z ziem wschodnich w latach 1939 - 1941. Z reguły przemilczano także jego udział w zabójstwie Mołojca, co uznano za temat niewygodny.

16. Ulica Sawickiej
Hanna Krystyna Szapiro znana jest powszechnie pod fałszywym nazwiskiem jako Hanka Sawicka - polska działaczka komunistyczna. W PRL wykreowana została na „pierwszą przewodniczącą Związku Walki Zbrojnej”- grupy działaczy komunistycznych wykorzystywanych propagandowo w roli młodzieżowej przybudówki Polskiej Partii Robotniczej. W okresie PRL, opisując działalność Hanny Szapiro w konspiracji, pomijano stalinowką ideologię komunistycznego podziemia, dążącego do utworzenia polskiej republiki sowieckiej w ramach Związku Radzieckiego. Uczyniono z Szapiro jedną z propagandowych ikon komunistycznego ruchu młodzieżowego.

17. Ulica Cedlera
Edmund Cedler (1878 - 1941) - polski działacz socjalistyczny i komunistyczny.
Od młodości mieszkał w Zagłębiu Dąbrowskim, dokąd przeniósł się w poszukiwaniu pracy. Od 1905 roku był członkiem PPS. Brał aktywny udział w rewolucji w 1905 roku. W 1908 roku z powodu swojej działalności został aresztowany przez władze austriackie i osadzony w więzieniu w Krakowie. Od 1918 roku członek KPRP/KPP, organizator struktur partyjnych w Zagłębiu Dąbrowskim. Należy podkreślić, że KPRP/KPP była partią zdelegalizowaną od 1919 roku za poparcie Rosji sowieckiej w okresie wojny polskobolszewickiej. KPRP/KPP była sterowana i finansowana przez ZSRR. Cele i metody działania partii komunistycznej w przedwojennej Polsce były tożsame z celami sowieckiego wywiadu - opierały się w głównej mierze na rozpracowywaniu organizacji społeczno-politycznych funkcjonujących w kraju, a także struktur państwowych i wojskowych. Nie unikano przy tym stosowania aktów terroru oraz skrytobójstwa. Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego polscy komuniści kontestowali zarówno ustrój, jak i granice Polski. Brał również udział w działalności zagłębiowskiej Rady Delegatów Robotniczych i Czerwonej Gwardii. Działał głównie w akcjach strajkowych i demonstracjach robotniczych w Sosnowcu. W latach 1926 - 1929 więziony w Będzinie, Rawiczu, Wronkach. W 1938 roku osadzony w Berezie Kartuskiej. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę kontynuował działalność komunistyczną w Sosnowcu. Uczestniczył między innymi w tworzeniu struktur Przyjaciół Związku Radzieckiego. W lipcu 1940 roku został aresztowany przez gestapo i wywieziony do obozu w Oświęcimiu, gdzie w 1941 roku został zamordowany.

18. Ulica Łańcuckiego
Stanisław Łańcucki (1882-1937) - działacz komunistyczny. Urodził się 6 listopada 1882 roku we wsi Grochowce. Działalność polityczną rozpoczął w 1900 roku wstępując do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego. Był jednym z przywódców akcji strajkowej w kwietniu 1905 roku w Sanoku. W czasie pobytu we Francji w 1912 roku nawiązał kontakt ze środowiskami komunistyczno-anarchistycznymi. Na początku 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Jarosławiu. W czasie wyborów do Sejmu Ustawodawczego w 1919 roku został wybrany na posła z listy PPSD. Po konflikcie z władzami partii na płaszczyźnie programowej, w maju 1921 roku, przeszedł do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Wraz z Tomaszem Dąbalem utworzył w Sejmie Frakcję Sejmową Posłów Komunistycznych. W drugiej połowie 1921 roku aktywnie działał także w Komitecie Okręgowym Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej w Przemyślu. W wyborach 1922 roku stanął na czele komunistycznej organizacji wyborczej Związku Proletariatu Miast i Wsi. Uzyskał mandat poselski z okręgu zagłębiowskiego. 18 grudnia 1923 roku po wielokrotnych staraniach prokuratury, aby wszcząć przeciwko Stanisławowi Łańcuckiemu postępowanie karne Sejm RP wyraził zgodę na uchylenie jego immunitetu. Łańcucki został aresztowany i skazany przez sąd za działalność komunistyczną i nawoływanie do rewolucji. Po opuszczeniu więzienia w 1928 roku przebywał w Przemyślu, a następnie nielegalnie wyemigrował na wniosek KC KPP, w lipcu 1929 roku, do ZSRR. Zamieszkał na stałe w Moskwie. Za zasługi w szerzeniu rewolucji otrzymał specjalną rentę. Został członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). Został zamordowany przez NKWD w 1937 roku w czasie stalinowskich czystek przeprowadzonych w partii komunistycznej.

Argumentami uzasadniającymi nadanie nowych nazw ulic takich postaci jak: Janusz Kotarbiński, Feliks Rogalewicz, Julian Polcer, Kazimierz Imieliński, Jan Hempel, Ignacy Krasicki, Bracia Wilkoszewscy, Józef Cieszkowski, Emila Zawidzka są ich zasługi dla rozwoju Dąbrowy Górniczej, Zagłębia Dąbrowskiego i Rzeczypospolitej Polskiej. Nadanie ulicy Buczka nowej nazwę "ulica Florowska" podyktowana jest następującymi faktami:

9. Ulica Florowska
Na terenie ul. Buczka i najbliższej okolicy rozciągało się pole górnicze kopalni Flora. Kopalnia ta działała w latach 1875-1945 i była największym zakładem przemysłowym na tym terenie. Przed II wojną światową od nazwy kopalni utworzono ulicę Florowską, która pod tą nazwą była główną ulicą łączącą Gołonóg z Dąbrową Górniczą. Ciągnęła się ona od dzielnicy Reden po Wzgórze Gołonoskie. Obecnie nazwa tej ulicy to ulica Marszałka Józefa Piłsudskiego. Z inicjatywy zarządu koplani Flora na początku dwudziestego wieku założono w Gołonogu szkołę elementarną, która była drugą w osadzie placówką oświatową. Pracownicy kopalni ufundowali ogrodzenie cmentarza parafialnego parafii Narodzenia NMP i Św. Antoniego z Padwy, które wraz z pamiątkowym napisem istnieje do dnia dzisiejszego. Załoga kopalni Flora podczas okupacji hitlerowskiej zdecydowała się na strajk, co było przejawem patriotyzmu i wielkiej odwagi w czasie kiedy za takie działania groziła śmierć. Zmiana ulicy Buczka na ulicę Floriańską znajduje więc swoje uzasadnienie.

10. Ulica Janusza Kotarbińskiego
Janusz Kotarbiński (1890-1940) - malarz, literat i legionista osiadły w Zakopanem. Janusz Wiktor Kotarbiński przyszedł na świat 30 sierpnia 1890 roku w Gołonogu. Jego rodzicami byli Matylda z Mętrackich Kotarbińska i Apoloniusz Eustachiusz Kotarbiński, zatrudniony na tutejszej stacji kolei Iwangrodzko-Dąbrowskiej. Przyszły artysta wywodził się z zasłużonego dla kultury i nauki polskiej rodu Kotarbińskich (w tym pochodzącego z Warszawy kuzyna – znanego filozofa, Tadeusza Kotarbińskiego). Po studiach plastycznych Janusz Kotarbiński poświęcił się głównie malarstwu i literaturze. Urzekło go Zakopane z niezwykłymi widokami tatrzańskiego pejzażu. Malował obrazy o tematyce górskiej, ludowej i krajobrazy (np. Potok górski w Zakopanem, Skarb pod Pisaną, Baca Jan Tyrała, Baca Wojtek Duch, Harnaś Jan Mateja, Stary góral Sabała Krzeptowski) Był członkiem ugrupowania „Sztuka Podhalańska”, z którym uczestniczył w wystawach. Przyjaźnił się z Witkacym. Jest autorem polichromii w kościele parafialnym na Krupówkach, gdzie sportretował Władysława Zamoyskiego , Brata Alberta (Adam Chmielowski) i księdza Józefa Stolarczyka na tle krajobrazu podhalańskiego. Opublikował Nowele tatrzańskie (1923), ozdobione własnymi grafikami. Zapisał opowiadanie bacy Jamioła o śpiących rycerzach w Kościeliskiej Dolinie, które ukazało się w „Wierchach” (1924). Brał udział w badaniu jaskiń tatrzańskich. Gromadził okazy sztuki góralskiej. Jego kolekcja przedmiotów kultury ludowej Podhala znajduje się w zbiorach Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem. Artysta służył również w Legionach Polskich oraz w szeregach polskiej armii. Wcielony został do kadry 2 pułku piechoty Legionów Polskich, jednakże ze względu na stan zdrowia, został zwolniony z czynnej służby w 1916 roku. Po odzyskaniu niepodległości Kotarbiński ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i przydzielony został do oddziału ekspedycyjnego w Nowym Targu. W czasie wojny z Rosją bolszewicką ponownie znalazł się w Wojsku Polskim. Awansowano go na plutonowego. Do rezerwy przeniesiony został pod koniec 1920 roku. W 1937 roku odznaczono go Medalem Niepodległości. Janusz Kotarbiński zmarł 13 stycznia 1940 roku w Zakopanem.

11. Ulica Feliksa Rogalewicza
Feliks Rogalewicz urodził się w 1877 roku w Płocku. Studiował na Wydziale Przyrodniczym w Petersburgu oraz w Instytucie Górniczym w Petersburgu, zdobywając drugi fakultet. Swoje wykształcenie uzupełnił w Liege we Francji. Pracował w Zagłębiu Donieckim w przemyśle naftowym nad Morzem Kaspijskim oraz Astrachaniu. Do Polski wrócił w 1921 roku. W latach 1922-1928 był inspektorem w Urzędzie Górniczym w Dąbrowie Górniczej. W 1923 roku odnalazł zbiory Archiwum Okręgu Górniczego Dąbrowskiego, które znajdowały się w szopie, obok budynku dawnej siedziby Urzędu Miejskiego na ulicy 3 Maja. W latach 1923-1938 swój czas poświęcił na skatalogowanie i opracowanie znalezionego zbioru archiwalnego ocalając dla historii naszego regionu ważne dokumenty przed zniszczeniem i zapomnieniem. Uporządkowane przez Rogalewicza zbiory przekazane zostały do Archiwum Państwowego, gdzie znajdują się do chwili obecnej. Dzięku Feliksowi Rogalewiczowi zachowały się do naszych czasów dokumenty, z których można czerpać wiedzę na temat rozwoju przemysłu na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. W budynku na ulicy 3 Maja w Dąbrowie Górniczej, będącym własnością Rogalewiczów, w użyczonych przez niego pomieszczeniach, mieściła się redakcja Przeglądu Górniczo-Hutniczego. Feliks Rogalewicz zmarł w 1945 roku.

CZYTAJCIE DALEJ NA NASTĘPNEJ STRONIE
12. Ulica Juliana Polcera
Julian Polcer (1821 – 1891) Urzędnik Zarządu Zachodniego Okręgu Górniczego w Dąbrowie Górniczej. Jako inżynier budowlany zajmował się zarządzaniem oraz projektowaniem i rozbudową budynków górniczych na terenie osady przemysłowej. Tworząc miejscową inteligencję techniczną zaangażował się w prace nad utworzeniem ogólnodostępnej biblioteki publicznej, która swoją działalność zapoczątkowała w 1861 roku. Ponadto czynnie wspierał akcje dobroczynne na rzecz mniej zamożnych mieszkańców Dąbrowy Górniczej. W latach 70. XIX wieku wspierał projekt utworzenia w Dąbrowie Górniczej parafii rzymsko-katolickiej i wydzielenia tej osady górniczej z parafii będzińskiej. Ponadto w czynie społecznym zaprojektował pierwszy tutejszy kościół parafialny pod wezwaniem św. Aleksandra. Budowla w stylu neogotyckim została pod jego nadzorem wybudowana i oddana do użytku w 1877 roku. Obecnie stanowi ona kaplicę boczną Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Anielskiej. Polcer czynnie angażował się w utworzenie na terenie Dąbrowy Górniczej cmentarza grzebalnego, na którym spoczął w 1891 roku. Jego nagrobek, obecnie odnowiony, zachował się do dnia dzisiejszego.

13. Ulica Kazimierza Imielińskiego
Prof. dr. hab. n. med. Kazimierz Imieliński urodził się w Dąbrowie Górniczej 6 grudnia 1929 roku. Do szkoły chodził początkowo do siódemki przy ulicy Piłsudskiego, a potem do szóstki. Prekursor polskiej seksuologii. Stworzył sieć 86 poradni seksuologicznych. Wyszkolił pierwszych 100 specjalistów. Założyciel i prezes Polskiej Akademii Medycyny. Założyciel i prezydent Światowej Akademii Medycyny im. Alberta Schweitzera. Jest autorem 260 rozpraw naukowych, autorem lub współautorem i redaktorem naukowym 73 książek. Spośród nich 7 książek autorskich zostało wydanych w 14 językach, między innymi w angielskim, japońskim, rosyjskim, arabskim. Tytuł Doctor honoris causa otrzymał od 56 zagranicznych uniwersytetów z 23 państw i 4 kontynentów. Trzykrotnie prof. Imieliński otrzymał nominację do Pokojowej Nagrody Nobla z ośmiu zagranicznych uniwersytetów, International Association of Educators for World Peace w Brukseli oraz Parlamentu Rumunii. Prof Imieliński zmarł 16 lipca 2010 roku w Warszawie. Jest honorowym obywatelem Dąbrowy Górniczej - swojego rodzinnego miasta.

14. Ulica Heleny Płotnickiej
Helena Płotnicka (1902-1944) urodziła się w Dąbrowie Górniczej - jedna z głównych konspiratorek przyobozowych niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz - Birkenau. Szkołę podstawową ukończyła w Brzeszczach, dokąd przenieśli się jej rodzice. W 1932r. przeprowadziła się wraz z rodziną do domu w Przecieszynie. W czasie II wojny światowej, po utworzeniu obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu w 1940r. zaczęła pomagać więźniom pracującym poza obozem, podrzucając im paczki żywnościowe. W 1941r. została członkiem przyobozowego Oddziału Specjalnego Batalionów Chłopskich otrzymując pseudonim "Hela". H.Płotnicka utrzymywała kontakt z więźniami oświęcimskimi, przekazywała im żywność, lekarstwa i korespondencję oraz odbierała listy i meldunki obozu. Wiosną 1942r. aresztowano ją i trzymano 6 tygodni w przyobozowym więzieniu w Oświęcimiu. Po wypuszczeniu, Płotnicka nadal kontynuowała swoją działalność. W maju 1943r. została ponownie aresztowana wskutek denuncjacji przełożonego więźniów z grupy komando. Została osadzona w bunkrze bloku XI - „bloku śmierci". Była wielokrotnie torturowana przy przesłuchaniach - nie wydała nikogo. Następnie została przeniesiona do obozu żeńskiego w Brzezince. Zmarła w obozie 17 marca 1944 roku na tyfus plamisty, jej zwłoki spalono w krematorium.

15. Ulica Ignacego Krasickiego
Ignacy Krasicki (1735-1801) był najwybitniejszym pisarzem polskim XVIII wieku, przedstawicielem piśmiennictwa polskiego okresu Oświecenia. Twórczość Krasickiego jest niezwykle bogata. Nie było rodzaju literackiego, którego by nie uprawiał. Pisał artykuły dziennikarskie, felietony, rozprawki moralizatorskie, małe powiastki i duże powieści, komedie, bajki, satyry, poematy, listy poetyckie i drobne wiersze. Cała twórczość Krasickiego była przepojona twórczymi poglądami wieku Oświecenia, głębokim przekonaniem o decydującej roli oświaty i nauki. Starał się też Krasicki w swojej twórczości oświecać i uczyć społeczeństwo polskie. Uczucia patriotyczne poety znalazły wyraz w krótkim wierszu pt. "Hymn do miłości ojczyzny".Był świetnie wykształcony. Uczył się w kolegium jezuickim we Lwowie i w seminarium duchownym w Warszawie. Jako młody ksiądz spędził dwa lata na studiach w Rzymie. Pod koniec życia został arcybiskupem gnieźnieńskim. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

16. Ulica Braci Wilkoszewskich
Franciszek i Kazimierz Wilkoszewscy urodzili się 2 marca 1907 roku w Dąbrowie Górniczej. Byli muzykami. Franciszek i Kazimierz Wilkoszewscy uczyli się muzyki w Śląskim Instytucie Muzycznym w Katowicach, a potem w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Podczas wojny Franciszek pracował jako robotnik w Hucie Bankowej. Po wojnie pełnił w województwie funkcję wizytatora szkół muzycznych. Zorganizował orkiestrę symfoniczną przy Hucie Bankowej, współpracował z Zespołem Pieśni i Tańca Zagłębie, komponował muzykę do sztuk teatralnych. Uczył muzyki w Szkole Górniczej. Zmarł 27 września 1982 roku. Kazimierz w czasie wojny grał w warszawskich zespołach muzycznych. Aresztowany w 1944 roku przez gestapo, został uwięziony w obozie we Folossenburgu. W 1946 roku objął funkcję pierwszego skrzypka orkiestry symfonicznej przy Hucie Bankowej. Uczył w Państwowej Szkole Muzycznej w Będzinie. Komponował. Zmarł 9 października 1970 roku.

17. Ulica Józefa Cieszkowskiego
Józef Cieszkowski swoje losy związał z Dąbrową Górniczą. Należy do wybitnych postaci związanych z naszym regionem. Był naczelnym zawiadowcą kopalni rządowych Zachodniego Okręgu Węglowego w Dąbrowie Górniczej. Jako pierwszy użył nazwy Zagłębie Dąbrowskie na określenie obszaru geograficznego wypełnionego kopalniami. Przyczynił się do rozwoju Zagłębia Dąbrowskiego poprzez unowocześnienie istniejących w Zagłębiu kopalń oraz na budowę nowych. Założył szkołę dla dzieci górników. To za jego górniczych rządów rozpoczęto obchody Barbórki i założono pierwszą orkiestrę górniczą. Był wszechstronnie wykształcony. W 1850 roku wydzierżawił folwark w Strzemieszycach Małych i zamieszkał w tutejszym dworku. Zmarł 12 czerwca 1867 roku.

18. Ulica Emilii Zawidzkiej
Emilia Zawidzka urodziła się w 1861 roku w Kostomłotach (gmina Kodeń położona nad Bugiem, na Polesiu). Kształciła się w Warszawie, także na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Zawidzka w 1900 roku przeniosła się do Dąbrowy Górniczej. Tutaj razem z Heleną Prazimowską otworzyła szkołę ogólnokształcącą stopnia licealnego dla dziewcząt. Szkoła zajmowała trzy pokoje w prywatnej posesji Dessauera przy ulicy Klubowej, obecnie 3 Maja. Zakres nauczania był patriotyczny, bo obok oficjalnego programu uczono tajnie historii oraz literatury polskiej. W 1905 roku władze carskie zezwoliły na nauczanie w języku polskim w prywatnych szkołach, jednak w 1908 roku zarządzenie to zostało cofnięte. Zawidzka nie podporządkowała się temu postanowieniu i w jej szkole nadal uczono w języku polskim. Władze carskie szkołę zamknęły. W 1909 roku reaktywowano placówkę, ale jako szkołę handlową. Kierował nią Antonii Sujkowski, który w latach 1929 - 1931 sprawował funkcję rektora Wyższej Szkoły Handlowej. W 1915 roku przekształcono szkołę w gimnazjum żeńskie. Zawidzka prowadziła placówkę aż do śmierci. Zmarła w Dąbrowie Górniczej, 5 grudnia 1927 roku. Podczas I wojny światowej kierowała w mieście Ligą Kobiet Pogotowia Wojennego.

A co z wymianą dokumentów na nowe, bo przecież nazwy 18 ulic będą inne? Na szczęście nic nie trzeba zmieniać. Ustawa gwarantuje, że nie trzeba wymieniać dotychczasowych dokumentów Art. 5 ust. 2 ustawy mówi o tym, że zmiana nazwy ulicy dokonana na podstawie ustawy nie ma wpływu na ważność dokumentów zawierających nazwę dotychczasową. Są one nadal ważne.

Tak więc nie trzeba wymieniać dokumentów osobistych, prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego pojazdów ani innych dokumentów zawierających dotychczasową nazwę. Będą one ważne, dopóki nie upłynie ich termin ważności. Zmiana nazwy ulicy ma również nie sprawiać problemów z dostarczaniem korespondencji pod aktualny adres. Nie będzie również opłat za zmiany wprowadzane w księgach wieczystych, rejestrach, ewidencjach i pismach urzędowych.

ZOBACZ KONIECZNIE: NASZA RAMÓWKA
DZISIAJ POLECAMY PROGRAM KATARZYNY KAPUSTY Z CYKLU TU BYŁAM

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!