Dla jednych specjalista od skoków narciarskich. „Finowie mają swoją Nokię, a my mamy znak firmowy Adama Małysza” - to tylko jeden z wielu bon motów, którymi ubarwiał transmisje ze startów „Orła z Wisły”. Sympatycy koszykówki pamiętają za to z pewnością jego „Hej, hej, tu NBA”, bo to właśnie Włodzimierz Szaranowicz komentował (razem z Ryszardem Łabędziem) na początku lat 90. ubiegłego wieku mecze najlepszej ligi świata.
Komentował niemal wszystko. Dość powiedzieć, że był 19 razy akredytowany na letnie i zimowe igrzyska olimpijskie (od Moskwy 1980 po Pjongczang 2018) - na tylu nie był żaden inny polski dziennikarz. Na świecie również jest pod tym względem w czołówce. W czasach dziennikarskiej wąskiej specjalizacji to wręcz nie do pomyślenia, bo dziś młodzi adepci tego zawodu znają się zazwyczaj na jednej, góra dwóch dyscyplinach sportu. I nierzadko jest to mocno teoretyczna wiedza.
Zobaczcie zdjęcia z imprez biegowych
Komentator ma być dla widza
U Szaranowicza było inaczej. - Sport to było całe moje życie, miałem większą wiedzę od ludzi, którzy nie uprawiali sportu - przyznał w wywiadzie, jakiego udzielił na 70. urodziny Jerzemu Chromikowi z „TVP Sport”. - Dzisiaj jest dość powszechne, że dziennikarze przychodzą do zawodu zafascynowani głównie sportem z komputera. Ja byłem na iluś tam obozach sportowych, grałem w koszykówkę na zapleczu pierwszej ligi, jestem po studiach specjalistycznych, które w tamtym czasie miały znakomitych nauczycieli. Akurat trafiłem na ten najlepszy okres Akademii Wychowania Fizycznego. To jest na pewno moją przewagą, której nigdy nie eksponowałem. To jest kwestia na przykład oglądania dowolnego sportu i wyczucia, który moment był kluczowy dla przebiegu widowiska. (...) Widowisko wymaga dobrego narratora! Jak słucham dzisiaj swoich młodszych kolegów, to mam wrażenie, że zagłuszają wszystko, zagłuszają widowisko. Poza tym ekscytują się własnym głosem. To głos ma być dla widza i dla jego ewentualnych ekscytacji. Na pewno nie dla własnej. Miesza się ego własne z ego widza - dodał.
Godził Serbów z Chorwatami
Szaranowicz to syn czarnogórskich imigrantów z Jugosławii. Matka pochodziła z Cetynii, ojciec z okolic Podgoricy. On sam urodził się już w Warszawie, 21 marca 1949 roku. Początkowo jako Vladimir Šaranović.
- „Šaran” to po serbsku karp, ale Šaranovici to nie Karpińscy. Nasze nazwisko wywodzi się od „Šareni”, czyli „poranieni w bojach”. Moi męscy przodkowie byli chorążymi, którzy w czasie bitew trzymali chorągwie. Rodzina bitna i znana. Ojciec opowiadał mi o niej przez całe lata - wspominał w 2012 roku w wywiadzie dla „Playboya”.
Dodał, że dopiero dwa lata wcześniej (2010 r.) oficjalnie spolszczył swoje personalia, choć praktycznie od zawsze miał problem ze swoją etniczną innością. Na tyle poważny, że w dzieciństwie odmawiał mówienia po serbsku i był wściekły na rodziców, kiedy publicznie mówili do niego w ich rodzimym języku.
Do kraju przodków pojechał po raz pierwszy dopiero w wieku 21 lat, biorąc udział w pogrzebie swojego stryja. Od tamtego czasu odwiedzał już Czarnogórę regularnie. Do dziś ma tam wielu przyjaciół, a po wybuchu wojny na Bałkanach zdarzało mu się nawet występować w roli mediatora pomiędzy znajomymi dziennikarzami z krajów b. Jugosławii.
Odziedziczył nie te geny
O tym, że sport będzie jego drogą życiową, zdecydował, mając 11 lat, po obejrzeniu w kawiarni transmisji ze zwycięskiego biegu Zdzisława Krzyszkowiaka na trzy kilometry z przeszkodami, podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 r. - Wróciłem do domu zziajany i powiedziałem mamie, że ja też będę mistrzem olimpijskim. Naprawdę o tym marzyłem - przyznał.
Tego marzenia zrealizować mu się nie udało, choć w liceum i na studiach grał w koszykówkę (na pozycji rozgrywającego) i nawet odnosił sukcesy. Po latach przyznał jednak, że szanse na zaistnienie w tym sporcie miał niewielkie. - Już wtedy nie stawiało się na takich niskich jak ja. Miałem predyspozycje wydolnościowe, ale warunków brak. Mój brat odziedziczył inne geny. Był olbrzymem o niedźwiedziej sile. Przy ojcu i bracie zawsze byłem chucherkiem -wspominał.
Plany pokrzyżował mu w dodatku wypadek, bo na drugim roku studiów złamał nogę podczas jazdy na nartach w Sudetach. Uraz był na tyle poważny, że cudem uniknął amputacji. Noga, w której zbierała się ropa, goiła się trzy lata, a zrosła się dopiero, gdy... złamał ją po raz drugi.
Ze sportem jednak nie zerwał, a przygodę z dziennikarstwem zaczął w 1976 roku, gdy razem z Dariuszem Szpakowskim i Henrykiem Urbasiem został przyjęty do pracy w Polskim Radiu.
„Surowy, ale głos ciekawy”
- Po igrzyskach w Montrealu dowiedziałem się, że zwolniły się trzy miejsca w redakcji sportowej. Prezes Szczepański wyrzucił dziennikarzy odpowiedzialnych za sformułowanie „Wynik meczu 0:0, do przerwy 0:0”. Zgłosiło się 18 chętnych, z czego 14 było protegowanych. Tych ostatnich redaktor Bogdan Tuszyński nie chciał nawet widzieć na oczy. Zajął się pozostałą czwórką. Ja, jako że miałem obycie przed mikrofonem dzięki konferansjerkom na AWF-ie, czułem się mocny - opowiadał.
Werdykt dźwiękowców to: „Surowy, ale głos ciekawy” .
Jako radiowiec Szaranowicz pojechał w 1980 r. na swoje pierwsze igrzyska olimpijskie, do Moskwy. Już wówczas był związany z Telewizją Polską, w której od 1977 r. prowadził cykl „Gawędy sportowe” w magazynie dla dzieci i młodzieży Teleranek.
- Pierwszy raz zetknąłem się z wielkim sportem. Takie czasy były, że można było wszędzie chodzić, zajrzeć - wspominał przed igrzyskami w Rio de Janeiro. - Na stanowisku dziennikarze mieli monitory, w których było ponad 30 kanałów i mogłem oglądać, co chciałem. W 1980 r. pracowałem jeszcze dla radia, bo w TVP zacząłem trzy lata później. Pamiętam, że komentowałem szermierkę, ale na monitorze właśnie oglądałem, jak Władysław Kozakiewicz zdobywa złoty medal i pokazuje swój słynny gest - przyznał.
Przymusowa emerytura
Szaranowicz nie ukrywa, że na zawodową emeryturę odchodzi, bo musi. Od kilku lat jego stan zdrowia coraz bardziej się pogarsza. Niedawno okazało się, że zmaga się z chorobą Parkinsona.
- Musisz się pożegnać z tym, co było. Tego już nie będzie, nieodwołalnie, trzeba to przyjąć po prostu jako pewnik, nie próbować się oszukiwać, że jeszcze kogoś zaskoczysz, oślepisz swoim nadmiernym blaskiem. Światła gasną i koniec spektaklu - przyznał w TVP Sport. - Chciałbym jeszcze te moje ostatnie lata przeżyć szczęśliwie, w rodzinnym gronie - dodał, pytany o plany na przyszłość...
A nam pozostaje już tylko powiedzieć: Panie Włodku, dziękujemy.
POLECAMY PAŃSTWA UWADZE:
KKS Katowice rusza na podbój Stadionu Narodowego
W PUNKT ODC. 5 Waldek King zrobił drużynę w Gliwicach
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
