Wojciech Korfanty: Romantyk, który chciał być Polakiem

Ten przywódca zwycięskiego, III Powstania Śląskiego był romantykiem. Został Polakiem, bo chciał nim zostać.
To polityk kompromisu, uchodził za jednego z bardziej sprawnych polskich posłów, do czego przyczyniły się jego 15-letnie doświadczenia parlamentarne w Berlinie. Widziano w nim konkurencję dla Piłsudskiego.

Korfanty był niewątpliwie większym demokratą. Wyszedł z tradycji parlamentaryzmu europejskiego. Piłsudski wyrósł z konspiracji, z działań tajnych, spiskowych, które nie były też obce Korfantemu na samym początku jego drogi politycznej, ale od nich odszedł. Zdaniem niektórych historyków w tym konflikcie doszło do zderzenie dwóch światów: Polski zachodniej - ze wschodnią, do starcia się różnych sposobów widzenia Polski i tej części Śląska, która w 1922 r. powróciła do Polski.

Postać współtwórcy II Rzeczypospolitej, kim niewątpliwie był Korfanty, długo dzieliła mieszkańców Śląska, bo pozostawał on w opozycji także do ówczesnego wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego, piłsudczyka. Po zwycięstwie sanacji stał się obiektem ataków ze strony obozu Marszałka. Został osadzony w twierdzy brzeskiej. Emigrował w 1935 roku do Pragi w obawie przed ponownym aresztowaniem. Emigracja była tragedią także z powodów osobistych. Nie mógł uczestniczyć w pogrzebie syna Witolda oraz ślubie syna Zbigniewa.

Założona przez niego w 1924 roku "Polonia" znakomicie funkcjonowała na polskim rynku prasowym. Potem kierował nią z Pragi. W polskim czasopiśmiennictwie na Górnym Śląsku była wręcz rewolucyjna. W Katowicach miała własną drukarnię, w której po wojnie drukowały się wszystkie śląskie tytuły, także "Dziennik Zachodni".

Korfanty niewątpliwie jest postacią tragiczną. Zmarł 17 sierpnia 1939 roku, a jego pogrzeb w Katowicach przekształcił się w wielką manifestację poparcia dla jego polityki niepodległościowej.

*Euro 2012 w DZ: eksperci typują wyniki meczów, wywiady z gwiazdami, strefa kibica
*Nowy podział Śląska: koniec woj. opolskiego i śląskiego, wspólne górnośląskie