Izabela Kloc: Unijny pakt imigracyjny to hamulec dla rozwoju Afryki

Imigracja znów wybija się na czołówki europejskich gazet, ale prawie nikt nie próbuje spojrzeć na ten problem z perspektywy państw afrykańskich, które są chyba największym poszkodowanym tej współczesnej wędrówki ludów. Jest pani delegatem na zgromadzenie parlamentarne Unia Europejska – Afryka. Jak z tamtej perspektywy wygląda kwestia imigracji?

W czasie obecnej kadencji odbyło się kilka wspólnych posiedzeń, ale mnie najbardziej utkwił w pamięci szczyt w Rwandzie. W oficjalnej agendzie zgromadzenia nie było polityki imigracyjnej Unii Europejskiej, ale temat ten zdominował kuluarowe, nieoficjalnie spotkania.

Czego oczekujecie od Europy? – zapytałam polityka z afrykańskiego państwa. – Afryka nie potrzebuje litości z waszej strony, ale partnerstwa – odparł.

Co traci Afryka na europejskiej polityce imigracyjnej?

Traci to, co jest najcenniejsze dla każdego państwa – młodych, odważnych i przedsiębiorczych obywateli. Przecież na niebezpieczną, kosztowną i męczącą wyprawę do Europy nie decydują się najsłabsi i bezbronni. Ci ludzie mogliby w swoich krajach, budować klasę średnią i stać się motorem pozytywnych zmian społecznych oraz gospodarczych. Zamiast tego pukają do europejskich drzwi, które stoją dla nich otworem, ale za progiem nie ma raju.

Jak pogodzić to co pani mówi z dominującą w Unii Europejską narracją, że rzesze przybyszów stukających do bram Europy są uchodźcami wojennymi?

Jeśli chcemy poważnie rozmawiać o zjawisku imigracji, to musimy najpierw wyjść z ideologicznej bańki, w której została zamknięta opinia publiczna w Unii Europejskiej. Lewicowi politycy i media wmawiają nam, że rzesze przybyszów stukających do bram Europy są uchodźcami wojennymi. Oni są ofiarami, ale iluzji Angeli Merkel, byłej kanclerz Niemiec, która rozbudziła w milionach mieszkańców Afryki i Azji fałszywe nadzieje, że znajdą na naszym kontynencie lżejsze i bardziej dostanie życie. Większość imigrantów nie potrafi, albo nie chce się zasymilować. Nie mając innych perspektyw zajmują się nielegalną działalnością, lub żyją z zasiłków. Brak skutecznej polityki integracyjnej powoduje, że imigranci czują się obywatelami drugiej kategorii, a jak wiadomo, frustracja rodzi agresję. To z kolei powoduje, że rdzenni mieszkańcy europejskich państw czują się zagrożeni we własnych ojczyznach.

Proponowany przez Komisję Europejską pakt imigracyjny nie pomoże rozwiązać tego problemu?

Pakt imigracyjny uczyni ten problem jeszcze bardziej nierozwiązywalnym. W świat poszła informacja, że Unia Europejska dalej chce przyjmować ludzi, ale tym razem zamierza ich dzielić na krajowe kontyngenty. Oznacza to, że zwiększy się napór na unijne granice zewnętrzne i wzrośnie niekontrolowany, wewnętrzny ruch migracyjny, bo przesiedlani ludzie i tak będą wracać do Niemiec. Po raz kolejny cała Unia Europejska będzie musiała płacić za nieodpowiedzialną politykę Berlina.

Pojawiają się też takie informacje, że Unia Europejska zamiast zrobić krok w tył w sprawie imigracji, planuje skok do przodu i zamierza wprowadzić dodatkową kategorię „uchodźcy klimatycznego”.

Jest to kolejna aberracja środowisk liberalno-lewicowych. W efekcie już nie tylko bieda, wojna, przekonania, ale także pogoda stałaby się pretekstem do uzyskania prawa pobytu w Unii Europejskiej. Do tak rozszerzonej kategorii imigracyjnej kwalifikowaliby się praktycznie wszyscy mieszkańcy Afryki, która boryka się z coraz większym problemem braku wody i pustynnienia żyznych obszarów.

Wszyscy tracą na unijnej polityce imigracyjnej, czy ktoś na tym zyskuje?

Zyskają na pewno mafie zajmujące się handlem ludźmi. Niedawno w niemieckiej telewizji oglądałam wstrząsający reportaż o kulisach działania jednego z takich gangów. Oni są perfekcyjnie zorganizowani. Są na bieżąco ze zmianami legislacyjnymi w Unii Europejskiej. Mają bazę kontaktów w europejskich organizacjach humanitarnych. Działają jak dobrze zorganizowane biuro turystyczne, które werbuje klientów poprzez zachwalanie wśród mieszkańców Afryki beztroskiego życia w Europie, gdzie pieniądze dostaje się za darmo. Kilka tygodni temu u wybrzeży Grecji zatonął statek z 750 imigrantami na pokładzie. Kto jest winien tej tragedii? Na pewno w dużym stopniu przemytnicy, ale kto im dał sposobność do działania?
Zresztą nie tylko mafie handlujące ludźmi „kibicują” unijnej polityce imigracyjnej.

Kogo ma pani na myśli?

Geopolityka nie znosi próżni. Ostatnie lata znaczone pandemią, kryzysem energetycznym i wojną, zmieniły wektory światowej polityki i gospodarki. Znaczenie Afryki wzrosło ze względu na bogactwo tego kontynentu i stosunkowo słabo rozwinięte państwa. Światowe potęgi doskonale wiedzą, że na budzeniu afrykańskiego lwa można zarobić krocie i zapewnić sobie strategicznego partnera na całe dekady. Stany Zjednoczone tradycyjnie są bardziej zainteresowane Azją i Ameryką Południową, ale inne mocarstwa nie śpią. Chiny dostarczają pieniądze i przejmują na własność całe regiony Czarnego Lądu. Rosja oferuje bandytów specjalizujących się w obalaniu rządów i wzmacnianiu „swoich” dyktatorów. Europa mogłaby wykorzystać ten dziejowy moment i zaproponować Afryce inny model rozwoju. Tym bardziej że spada globalne znaczenie Unii Europejskiej. Aby wzmocnić naszą pozycję, musimy znaleźć nowych, polityczno-gospodarczych sojuszników. Może nim się stać Afryka, ale pod warunkiem, że zaczniemy ten kontynent traktować jak równorzędnego partnera, a nie ubogiego sąsiada. Pakt imigracyjny proponujący system kwot, przydziałów i przesiedleń ludzi, jest nie tylko niehumanitarny, ale niweczący perspektywy dobrej współpracy między Europą i Afryką.

Rozmawiał Jędrzej Lipski