Ogólnopolska Pielgrzymka Wiernych Tradycji Łacińskiej na Jasną Górę – „Tradiclaromontana” (ZDJĘCIA)

W sposób szczególny "Tradiclaromontana" gromadzi wiernych z wszystkich duszpasterstw i wspólnot tradycji łacińskiej, działających pod opieką ordynariuszy poszczególnych diecezji. Pielgrzymka jest głosem tych wiernych, wołającym o stałe uwzględnianie ich wrażliwości liturgicznej i otaczanie ich życzliwą troską duszpasterską we wszystkich diecezjach. Jednocześnie, będąc istotnym elementem duszpasterstwa tradycji łacińskiej w wymiarze krajowym, pielgrzymka jest odpowiedzią na działania nieformalnych grup, które w imię troski o tradycję Kościoła podważają jego jedność.

Wierni tradycji łacińskiej ze wszystkich polskich diecezji, zgromadzeni w duchowej stolicy Polski uczestniczyli we mszy świętej przed Cudownym Obrazem oraz w Bazylice Jasnogórskiej. Wezmą również udział w szeregu tradycyjnych nabożeństw a pielgrzymkę zakończy akt zawierzenia wiernych tradycji łacińskiej.

Pielgrzymi pragną prosić o łaski za pośrednictwem Matki Kościoła na Jasnej Górze dla siebie i całej wspólnoty. Modlitwa o rozwój posługi duszpasterskiej oraz zachowanie zdrowej doktryny i jedności Kościoła wybrzmiewa z tysięcy serc. Zaufanie pielgrzymów obejmuje siebie, cały Kościół, zwłaszcza papieża Franciszka, którego modlitwy kierowane są ku bogatej tradycji oracji. W tym kontekście szczególnie ważna jest modlitwa o jedność Kościoła, zwłaszcza w obliczu działań grup nieposiadających statusu kanonicznego, które pod pozorem troski o tradycję Kościoła mogą wprowadzać zamieszanie.

Duszpasterstwa i wspólnoty tradycji łacińskiej, zawsze działające w jedności z biskupem ordynariuszem, dążą do odpowiedzi na te wyzwania, aby w wierzeniu w Chrystusa spełniać Jego słowa o jedności. Mimo przeciwności, wierni tradycji łacińskiej, wraz z hierarchią kościelną, duszpasterzami i całym Kościołem, pragną kroczyć w przyszłość z nadzieją, ufając Bożej Opatrzności – to jest główne przesłanie tegorocznej pielgrzymki.

Msza trydencka i msza posoborowa to dwa różne obrzędy liturgiczne w Kościele katolickim, związane z różnymi okresami i reformami liturgicznymi. Oto kilka kluczowych różnic:

1. Forma Rytu:

   • Msza trydencka (Tridentyńska): Msza ta jest sprawowana według Missale Romanum z 1962 roku, ustanowionego na soborze trydenckim (1545-1563). Charakteryzuje się specyficznymi rytuałami, modlitwami i układem liturgicznym.
   • Msza posoborowa: Msza ta, zwana również mszą posoborową lub rzymską, wynika z reform liturgicznych wprowadzonych na soborze watykańskim II (1962-1965). Obejmuje różne formy mszy, z których najbardziej powszechna to msza w języku narodowym.

2. Język liturgii:

   • Msza trydencka: Zazwyczaj sprawowana jest w łacinie, chociaż zdarzają się również msze trydenckie w innych językach.
   • Msza posoborowa: Może być celebrowana w językach narodowych, zgodnie z zaleceniami soboru watykańskiego II, co umożliwia większą partycypację wiernych.

3. Orientacja ołtarza:

   • Msza trydencka: Ołtarz zwykle jest zwrócony w kierunku wschodnim (ad orientem), co oznacza, że kapłan i wierni zwracają się w stronę wschodu podczas najważniejszych momentów liturgii.
   • Msza posoborowa: Ołtarze mogą być zwrócone zarówno ad orientem, jak i ad populum, zależnie od lokalnych zwyczajów i interpretacji liturgii posoborowej.

4. Partycypacja wiernych:

• Msza trydencka: Rola wiernych często ogranicza się do modlitwy indywidualnej, a niekiedy nie ma dialogu pomiędzy kapłanem a wiernymi.
• Msza posoborowa: Jednym z celów reform soboru watykańskiego II było zwiększenie aktywnej partycypacji wiernych w liturgii. W mszy posoborowej przewidziane są dialogi, odpowiedzi wiernych oraz możliwość śpiewu psalmów i hymnów.

Warto podkreślić, że obie formy mszy mają swoje miejsce w Kościele katolickim, a stosunek do nich różni się w zależności od kontekstu lokalnego, preferencji duchowych i dyspozycji biskupa danej diecezji.